Vol verwondering sta ik er met mijn neus bovenop.
Bijna doorschijnend, fluorescerend frisgroen bladscherm. Met fluweelzachte haartjes omrand. De zachte streling ervan over je huid. Een strakke ruggengraat met perfect symmetrische vertakkingen. De lente heeft haar laten ontplooien. Oer-Hollands beukenblad. Duizenden exemplaren aan één enkele boom creëren een adembenemend geheel. Zonder beukenblaadjes geen beuk.
Fonkelende facetten als een diamant. Diepe, karmozijnrode kleur. Rood loopt als een aquarel over in wit rondom het zaadje. Zoetzuur sap binnen de harde omlijsting. Gerijpt in de warme Mediterrane zon, aan een boom met een knoestige stam als een olijf. Tientallen pitjes wetmatig gerangschikt in een prachtig rode bol met een kroontje. Zonder diamantvormige pitjes geen granaatappel.
Onzichtbaar voor het menselijk oog. Een bolvormig envelopje met uitstekende spikes. Niet levend, ook niet dood. 30.000 A-T C-G basenparen vormen als legoblokjes een coronavirus van 50 nanometer. Eén tiende van een tiende van een tiende van een tiende van een tiende van een tiende millimeter. Duizenden virusdeeltjes ontpoppen zich tot een angstaanjagend ziektebeeld. Zonder deze legoblokjes geen COVID-19.
Verwonderen over het kleine, dat wat op zichzelf volledig onbelangrijk lijkt. Al het kleine samen maakt pas het grote geheel, geen geheel zonder dat kleine. Wat gebeurt er als wij als mensen onze kleine positieve krachten bundelen? De kracht van het kleine.
Rick van Uum is huisarts in opleiding in Utrecht en mijmeraar. Hij was al vroeg betrokken bij Compendium Geneeskunde als auteur Endocrinologie, en reviseerde de hoofdstukken Endocrinologie en Kindergeneeskunde voor 2.0. Tijdens de coronacrisis blogt hij twee keer per week voor Compendium Geneeskunde zijn bespiegelingen op het doktersvak en zijn eigen leven, steeds op zoek naar een noot van compassie.
