Ik ben Jennifer en ik ben laatstejaars verpleegkundige. Inmiddels heb ik bijna al mijn opdrachten en examens afgerond waardoor ik nu vooral veel vlieguren moet gaan maken om te kunnen diplomeren. Vaak hoor ik van studenten dat ze het lastig vinden om een keuze te maken binnen de zorg, want er is zoveel wat je kunt doen en worden! Nu ben ik zelf vrij nieuwsgierig en leergierig aangelegd, dus uiteraard wil ik ook graag alles doen, zien, horen en beleven in de zorg. Daarom ga ik de komende tijd mijn horizon verbreden, kennis uitbreiden en vooral ontdekken wat er allemaal mogelijk is door meeloopdagen. Deze keer loop ik mee in een hospice.
In het hospice waar ik vandaag ben, verblijven terminaal zieke cliënten tot hun overlijden. In totaal zijn er 16 kamers beschikbaar, waarvan er nu 14 bezet zijn. Later vandaag zal er ook nog een nieuwe opname komen. We starten de dag met een overdracht vanuit de nachtdienst en een taakverdeling onder de collega’s die er vandaag zijn. We lopen eerst een rondje langs alle cliënten om te kijken hoe het met ze gaat en om de medicatie op tijd te geven. Dit gaat dan voornamelijk om pijnbestrijding en onrustmedicatie om comfort te bieden aan de cliënten. Daarna kijken we welke cliënten geholpen willen worden met de ochtendzorg. Meteen viel de rustige en serene sfeer mij op. De collega’s zijn heel kalm en rustig, het ruikt overal lekker door de geurstenen die neergezet zijn en de inrichting is prachtig! Er is overal aan gedacht. Zo is er een stilteruimte, een gezellige huiskamer waar bezoek door vrijwilligers wordt opgevangen en voorzien wordt van koffie en staat er bij de ingang een mooie gedenkboom. Ook de tuin ziet er uitnodigend uit. Dit is gerealiseerd vanuit het initiatief van een man wiens partner in het hospice was opgenomen. Hij liep veel buiten tijdens dit verblijf en plukte dan het onkruid uit de tuin. Nadat zijn partner overleden was, wilde hij graag wat doen en heeft hij samen met de carnavalsvereniging, het personeel en de vrijwilligers de hele tuin aangepakt.
Gedurende de dag verblijven de meeste cliënten op hun eigen kamer. Ze ontvangen bezoek of rusten. Sommige cliënten komen zelf, of met hulp van de zorg, naar de huiskamer om te eten of voor koffie. Tijdens de middag bieden we cliënten een luisterend oor, en kijken we wat we voor cliënten kunnen betekenen.
De cliënten die geholpen willen worden, gaan we helpen met de ochtendzorg. Het valt mij op dat cliënten hier echt de eigen regie hebben en dat alles gericht is op de wens en het comfort van de cliënt. Wanneer cliënten in bed blijven dan blijven ze in bed, eten wordt dan door de vrijwilligers gebracht. Tijdens de ochtendzorg zie ik ook een aantal hele interessante dingen die de collega's inzetten om het comfort te optimaliseren. Een collega laat mij bijvoorbeeld een flacon met spray gemaakt van kamillethee zien, met deze spray wordt de mond van cliënten die in palliatieve sedatie zijn bevochtigd . De spray helpt tegen aften en desinfecteert de mond, elke dag wordt deze spray opnieuw gemaakt.
Time outs
Vooral de rustige en kalme sfeer zijn heel prettig, dat voel ik zelf ook de hele dag. En het gevoel dat iedereen welkom is en voor iedereen gezorgd wordt. Een aantal cliënten geeft in de middag aan graag een time-out te willen, dit gebeurt op verzoek en daarbij wordt midazolam toegediend. Cliënten hebben dan even rust en/of geen hinder van de pijn. Op zo’n moment, of als de cliënt zonder time-out rust, wordt er een bordje met niet storen aan de deur gehangen. Bezoek wordt door vrijwilligers op de gang opgevangen en er wordt verteld dat de cliënt op dat moment geen bezoek wil ontvangen. Zo mooi vond ik dit, want hoe vaak gebeurt het niet dat een cliënt wil rusten, slapen of overprikkeld is en er komt toch weer bezoek. Uiteraard altijd vanuit een goede bedoeling, maar dit kan voor een cliënt heel belastend zijn. Dit is iets wat ik in mijn eigen werk ook vaak terugzie en hoor.
Nieuwe opname
Ik mag vandaag ook bij een opnamegesprek zijn. Achteraf gezien vond ik dit een heel confronterend gesprek. De cliënt was namelijk 4 jaar ouder dan mijn eigen ouders, en de kinderen die erbij waren, waren dus ook mijn leeftijd. Mevrouw en haar kinderen vertellen dat er al langer sprake was van rugklachten maar er steeds niets gevonden werd. Tot vorige week, toen bleek dat mevrouw gemetastaseerde kanker heeft en er niets meer gedaan kan worden. Ongeneeslijk ziek en opgenomen in het hospice, zo maar in een week. Dit vond ik heel confronterend gezien de leeftijd van mevrouw, maar het deed mij ook beseffen hoe snel het kan gaan. ‘Clichés’ zoals "geniet van elke dag", ze zijn zo waar.
Deze meeloopdag was voor mij heel leerzaam, zowel persoonlijk als professioneel gezien. Je voelt hier in het hospice de warmte, gastvrijheid, de liefde voor cliënten. Iedereen is welkom, het personeel staat samen met zo'n 50 vrijwilligers klaar voor iedereen. Of het nu gaat om medische zorg, een luisterend oor, een bakje koffie of een schouder om op te huilen.
