Schrijfdatum: 20 april 2020

Vier dagen nadat ik voor het eerst, beschermd en wel, zorg leverde aan corona patiënten begonnen de symptomen. Maar geen koorts, dus gelukkig mocht ik nog werken! Vanwege het toenmalige testbeleid kon ik niet getest worden. Dus ander halveweek hard gewerkt, veel overuren en wat minder slaap. Bij ons op de woning zijn er meerdere corona patiënten, waarvan we van verschillende al afscheid hebben moeten nemen. Gelukkig gaat het met enkele nu juist weer de goede kant op. 

Toen het testbeleid eindelijk werd aangepast voor medewerkers in de gehandicaptenzorg en ik nog steeds milde klachten had, heb ik mij laten testen. En, toch, met veel spanning afgewacht op het verlossende telefoontje…

En dan hoor je opeens ‘Je bent positief getest.’. Mijn eerste gedachten waren shit maar dan kan ik niet meer werken. Ik wil er voor mijn bewoners zijn, ik wil ze ondersteunen om beter te worden of juist samen met ze genieten van de laatste glimlach. Maar ik wil er ook voor mijn collega’s zijn, wat door deze crisis nog meer een team is geworden. Het werk is fysiek en emotioneel zwaarder. Voor het fysieke gedeelte zijn collega’s van andere woningen - gelukkig - bijgesprongen. Het emotionele is voor iedereen anders, maar wat voor iedereen hetzelfde is, is het verdriet wanneer er weer een afscheid plaatsvindt. Wat in deze tijd dan fijn is om te weten dat je met iemand kan praten wanneer dat nodig is en dat hij/zij je ook begrijpt. Dat collega’s spontaan een appje sturen hoe het met je gaat, ook al denk je dat je het wel alleen aankan. Het is toch fijn dat iemand je laat weten dat je altijd je hart kunt luchten.

Voor nu is het afstand nemen, het proberen lost te laten en wanneer het weer kan, er weer vol voor te gaan.