Een jaar geleden kreeg ik het te horen; september 2019, dan gaat het beginnen. Dit is mijn startdatum van de coschappen. Mijn meestal zorgeloze studentenleventje zal ik moeten in ruilen voor het serieuze Coassistenten leven. Vroeg opstaan, vroeg slapen, geen feestjes doordeweeks en de vraag of je daar in het weekend wel puf voor hebt, lange dagen maken, maar wel de geneeskunde in de praktijk. Eindelijk ontdekken waar je in de bachelor nou voor gestudeerd hebt en ontdekken dat die funfact van een of ander uitzonderlijk ziektebeeld en daar dan de pathofysiologie achter in de praktijk niet zo nuttig is.

Het drukke leventje went eigenlijk best snel. Het is soms vermoeiend, maar de hoeveelheid kennis die je op doet, het patiëntencontact en de sfeer werken motiverend. Hier doe je het voor, dokter worden!

En ineens staat dat leven stil. Het coronavirus bereikt ook Nederland en nog voor de chaos uitbreekt, worden logischerwijs de coschappen stil gelegd. Aan het begin van de uitbraak dacht ik nog; wat interessant dat ik nu bezig ben met mijn coschappen en dat ik het allemaal van dichtbij kan mee maken. Helaas werd deze gedachte snel verstoord en nog voor mijn tweede week op de heelkunde zou beginnen, ben ik naar huis gestuurd. Voor hoelang? Onbekend. En wat nu? Geen idee. Weer die boeken in? Misschien wel handig.

“Heerlijk toch? Even lekker niks te doen hebben. Ik zou het wel weten.”  

Hmmm nou, niet voor een gemiddelde coassistent die nu thuis zit: machteloos, zonder doel en in onzekerheid. Het liefst wil je je toekomstige collega’s bijstaan, terug die werkvloer op, iets kunnen bijdragen. Juist nu, in deze gezondheidscrisis. Dat blijkt wel uit de grote hoeveelheid aanmeldingen die vanaf de eerste dag binnenstroomden bij flexpools van onder andere het LUMC. Ook ik schrijf me in voor elk initiatief dat ik tegen kom, in de hoop me op korte termijn nuttig te kunnen maken. Ondertussen probeer ik me mentaal voor te bereiden en mijn kennis op peil te houden voor als ik toch word opgeroepen. Dat de studie stil ligt, betekent natuurlijk niet dat ik stil lig. 

"Beste Estelle, laatst heb je aangegeven dat je wel vrijwilliger zou willen zijn. We hebben maandag en vrijdag nog iemand nodig. Ben jij toevallig nog beschikbaar?"

Yes, een e-mail van het ziekenhuis. Ik kan iets doen. Iets meer zien van de coronacrisis in de praktijk. Het is geen patiëntenwerk, maar wel een interessante klus als een soort telefoniste. Op dit moment vind ik alles goed, als ik maar iets kan doen. De komende tijd wordt het vooral afwachten hoelang het gaat duren, wanneer de coschappen worden herstart en wat ik in de tussentijd wel kan betekenen. Dus wie kan ik helpen?