Mijn naam is Nadine en na het afronden van mijn HBO opleiding tot verpleegkundige heb ik de afgelopen 8 maanden rondgereisd in Zuid Oost Azië. Een van mijn zorgen voorafgaand aan deze reis was ‘Wat als ik ziek word?’ Je weet dat het heel anders gesteld is met de gezondheidszorg aan deze kant van de wereld, maar hoe dat er daadwerkelijk uit ziet is maar de vraag.
In Indonesië liep ik een infectie op in mijn nierbekken. Waar het begon met een blaasontsteking die -dacht ik- vrij snel weer verholpen was, eindigde ik uiteindelijk in een ziekenhuis met hoge koorts, veel pijn en misselijkheid. Ik had geluk dat ik al een poos in Lombok verbleef en dus een klein netwerkje van lokale vrienden had opgebouwd. We bezochten een SEH waar een nierbekkenontsteking werd vastgesteld, maar ervaring met urologische ziekten was er niet. Om het zeker te weten moest ik op maandag naar het ziekenhuis in de hoofdstad waar ze een echo konden maken. Een uroloog zou alleen die dag tussen 11:00u en 13:00u aanwezig zijn. Tot die tijd werd ik naar huis gestuurd met orale antibiotica. De dagen daaropvolgend werd ik alleen maar zieker en de dokter uit het dorpje waar ik verbleef, sloot op mijn slaapkamer een infuus aan met de nodige medicatie. Ik was zijn enige patiënt die dag, dus hij zat gerust uren buiten op het stoepje te wachten om tussendoor de infusie te wisselen. Ieder half uur spiekte hij binnen hoe ik me voelde. Hij werkte in zijn eentje zonder verpleegkundige. Wanneer ’s nachts iets gebeurde, liepen locals gewoon bij hem binnen om hem te wakker te maken.
Op maandag werd ik naar de hoofdstad Mataram gebracht. De uroloog werd eerder in huis gebeld gezien de hoge koorts. Met een echo bevestigde hij een nierbekkenontsteking en ik moest blijven voor een intraveneuze antibiotica kuur. Ik was opgelucht om een ‘echt’ ziekenhuis te zien met monitors en meetapparatuur. De verpleegkundigen waren vriendelijk ondanks dat de communicatie wat moeizaam verliep. Ik kwam terecht in een zes-persoonskamer als enige toerist. Ondanks dat iedereen achter gesloten gordijnen ligt, zijn de privacy normen iets anders gesteld dan in Nederland. Regelmatig werd de gordijn zonder aankondiging opzij getrokken door een nieuwsgierige bezoeker en werd ik van top tot teen bekeken. Toen ik na een paar dagen wat meer aanspreekbaar was, werd in gebrekkig Engels gevraagd waarom ik in het ziekenhuis was en wanneer ze mijn antwoord niet begrepen werd zonder huivering een telefoon in mijn handen gedrukt zodat ik het kon intypen via Translate.
Typische cultuurverschillen die me ook weleens zijn opgevallen tijdens mijn stages en werk als verpleegkundige in Nederland, kwamen hier overduidelijk naar voren. Zo stond standaard naast elk ziekenhuisbed een matras langs de muur voor familieleden om op te slapen, werden heel wat gekleurde dekens en kussens tevoorschijn getoverd zodat hun naasten zich zoveel mogelijk op hun gemak voelden en werd er ’s avonds met het gezin samen gebeden waarna de zorgvuldig voorbereide maaltijden tevoorschijn kwamen. In de vroege ochtenden werd ik gewekt door een oudere vrouw die zachtjes muziek luisterde en mee lag te zingen, waarna familieleden haar kwamen helpen om te douchen. Dat leek geen taak te zijn voor verpleegkundigen. Bezoekersregelingen leken hier ook niet echt te bestaan en er liepen gedurende de gehele dag mensen in en uit. De verpleegkundigen kwamen meerdere malen per dag de metingen doen en pijnklachten uitvragen, maar je zag soms uren niemand tenzij je op het belletje drukte. Het was duidelijk dat door de vele aanwezige familie, de verpleegkundigen voor een groot deel ontlast werden en ze alleen voor het uitvoeren van handelingen patiënten bezochten. Infuuspompen hadden ze niet, ondanks dat dit het modernste ziekenhuis in de omgeving zou zijn. Dit betekende dat mijn infuus regelmatig verstopt raakte en sneuvelde. Er werd verwacht dat je als patiënt -of familie- zelf in de gaten hield wanneer de infuuszak leeg was en op het belletje drukte om de verpleegkundige daarvan op de hoogte te stellen.
Mijn opname verliep wat gecompliceerder dan gehoopt, maar de uroloog kwam uiteindelijk iedere ochtend langs ondanks dat zijn werkdag alleen op maandag was. Na een aantal dagen en een tweede antibioticakuur begon de koorts gelukkig langere periodes uit te blijven. Ook de visite ging anders dan we dat doen in Nederland. Na het langslopen van de arts, kwam de verpleegkundige later langs met een papier waarop de wijzigingen in het beleid opgenomen waren en dit moest ik ondertekenen voor akkoord. Medicatie werd rondgebracht door verpleegkundigen met een klapper onder de arm waarin ook alle vitale parameters genoteerd werden. Voordat medicatie werd aangehangen, werden eerst mijn naam en geboortedatum gecheckt. Aan het eind van de opname kreeg ik een gigantische envelop mee als ‘medisch dossier’. Hierin waren op ware grootte de echo en CT-beelden te vinden en wat labuitslagen.
Erop terugkijkend kan ik deze week niet als nachtmerrie bestempelen. Ik was er natuurlijk liever niet geweest en vooral de eerste dagen was ik erg ziek, maar de cultuurverschillen brachten ook mooie dingen met zich mee. Zo is het in deze cultuur heel belangrijk dat een patiënt absoluut niet alleen is. Dit betekende dat ook voor mij iedere dag bezoek kwam, ondanks dat zij ruim een uur moesten rijden met hun scooter om vanuit het zuiden van Lombok tot Mataram te komen. Daar was geen discussie over mogelijk. Ze brachten fruit en lekkers voor me mee en zaten uren naast me. Ondanks dat er vele mensen op de kamer aanwezig waren, heb ik amper hinder daarvan ondervonden. Families met jonge kinderen verdwenen direct van de kamer zodra ze begonnen te huilen, er werd op zachte toon gesproken en als ik niet beter wist zou ik niet eens door hebben gehad dat er zoveel bezoek aanwezig was. Wanneer ik aan het begin van de week naar het toilet strompelde, kwamen vanuit drie hoeken vrouwen tevoorschijn die het liefst nog mee naar binnen waren gegaan om me te helpen. Naast de nieuwsgierigheid sprong de behulpzaamheid er duidelijk uit. Waar op medisch gebied nog heel wat ruimte is voor ontwikkeling, kon ik de gedachte niet uitsluiten dat wij op onze plaats -tot bepaalde hoogte- nog iets zouden kunnen leren van de familieparticipatie. Ik heb er in ieder geval mooie vriendschappen aan overgehouden en na een aantal dagen uitzieken heb ik al snel het surfen en het laatste deel van mijn reis kunnen voortzetten ☺
Tip: check altijd dat je goed verzekerd bent als je op reis gaat zodat dit soort dingen geen onverwachte grote kostenposten worden. Door mijn verzekering wereldwijd, die niet eens zo duur was, werden alle betalingen na een enkel telefoontje direct tussen de verzekering en het ziekenhuis geregeld en heb ik me hier geen zorgen over hoeven maken.
