Sinds april dit jaar werk ik als ANIOS Neurochirurgie, een fantastisch leuke baan waar ik me als een vis in het water voel. Nu inmiddels dus al 4 maanden (?! bizar, reality check). Ik weet niet hoe het met jullie, onlangs/bijna afgestudeerde artsen, zit, maar tijdens mijn studie voelde de verantwoordelijkheid voor de diensten als een belachelijk grote ver-van-mijn-bed show en iets wat ik waarschijnlijk noooooit zou kunnen. Nou, newsflash: meer imposter dan dat had ik niet kunnen zijn. En als klassieke imposter leek het me daarom goed even op te sommen welke dingen ik tot nu toe in mijn diensten heb geleerd en hoe jij je eerste (of tweede, derde, etc.) dienst niet alleen gaat overleven, maar met plezier gaat draaien.
Tip 1: je bent geen supervisor, je hébt een supervisor.
Denken dat je alles moet weten is een grote illusie, onzin en bovendien gevaarlijk. Als je net begint weet je eigenlijk helemaal niets en dat is logisch. Je kunt onmogelijk elke vraag die je krijgt tijdens een dienst beantwoorden, want je hebt daar simpelweg nog niet de vlieguren voor. Als je het niet weet: bel dan gewoon je supervisor, ook als je twijfelt. Je kunt oprecht beter een keer te vaak bellen en zorgen dat iets goed is afgehandeld, dan dat je een keer te weinig belt, je vervelende situaties creëert en daar vervolgens de rest van je bestaan van wakker moet liggen. Weet je een vraag wel direct te behandelen: chill! Geeft je ook weer een goed gevoel. En als je toch nog wat bevestiging wilt, kun je dit altijd in een later overlegmoment meenemen. Een supervisor/achterwacht moet jou kunnen vertrouwen en ’s avonds met een gerust hart diens bed in kunnen duiken in de wetenschap dat jij echt wel zult bellen als er wat is. Neem dat mee en creëer vooral geen belangst!
Maak jezelf dus vooral niet overspannen met het idee dat je in één diensttelefoontje een anamnese, conclusie en beleid moet hebben opgesteld. Focus je vooral op het eerste en zorg voor een goede overdracht.
Tip 2: vragen vragen vragen en zorg voor een goede overdracht.
Je bent dan wel geen supervisor, probeer eens te doen alsof je dat wel bent: welke info zou je nodig hebben om een goede beslissing te kunnen nemen? Dat helpt in je anamnese! Zeker in het begin is het nogal eens overweldigend als je midden in de nacht, vanuit een ander ziekenhuis of bijvoorbeeld vanuit de SEH wordt gebeld met een consultvraag. Geef jezelf even de tijd voor dat gesprek en bedenk wat je allemaal wilt weten. Schrijf het de eerste keren ook zeker op, niet alleen zodat je het goed onthoudt, maar ook zodat je tijdens het telefoongesprek even door je overzicht kunt turen om te bedenken of je nog wat vergeten bent. Jij bent de interviewer, de consultvrager de geïnterviewde. En draag het daarna gestructureerd over. Hier zitten met name mijn pijnpunten omdat ik soms wat (georganiseerd) chaotisch kan zijn, maar dat leer je vanzelf. De eerste keren ga je (of in ieder geval ik) zeker een aantal aanvullende vragen van je supervisor niet kunnen beantwoorden omdat je ze niet hebt gesteld. Laten gaan, dat hoort bij je leercurve. Daar kun je je soms heel dom om voelen, maar het ergste wat er in dat scenario gebeurt, is dat je even terug belt met wat aanvullende vragen. Waarbij je in de meeste gevallen al direct een als dan scenario hebt meegekregen. Niet dom dus.
Hoe meer diensten je doet, hoe vaker je (dezelfde) vragen krijgt en hoe meer je voor jezelf structurele anamnestische rijtjes in je brein gebrand hebt zitten. Uiteindelijk verandert die eerder genoemde vraag ook gewoon naar: wat wil ík allemaal weten om deze patiënt goed te kunnen helpen? Tot er weer eens iemand belt met een consultvraag waar van je denkt: what the…, ik heb werkelijk geen idee. Nou, dan roei je met de riemen die je hebt en vertel je dat daarna aan je achterwacht, komt goed. Mooier nog, daarna heb je weer wat geleerd! Ennnnn dat brengt me bij de laatste tip.
Tip 3: “Joepie, ik heb dienst!”
Je gaat ontzettend veel leren tijdens de dienst en daar zul je regelmatig eens bij stil staan. Zoals bijvoorbeeld wanneer je terugblikt voor het schrijven van een blog. Er is een mini topje van de ijsberg aan dingen die ik nu weet, maar elke keer verschuift dat zich wat naar beneden. Diensten zijn echt heel leerzaam en ze maken dat je goed klinisch leert redeneren, maar ook gewoon veel kennis op doet. In het begin is het misschien nog wat moeilijk, maar probeer toch al snel te oefenen met zelf een beleidsvoorstel te doen, daar leer je heel veel van. Het maakt namelijk dat je leert klinisch redeneren en daar tevens direct feedback op krijgt. En, hoe vaker je dit doet, hoe minder spannend het is. Nogmaals, evenals bij gemiste vragen, het maakt echt niet uit als jouw voorgestelde beleid niet direct het goede is, dat komt naarmate de vlieguren vorderen. Maar het nadenken over een plan van aanpak maakt dat je groeit en hoe meer je dit doet, hoe vaker je op den duur zult zien dat supervisoren zich kunnen vinden in jouw voorgestelde beleid. En dat geeft een goed gevoel! Oja, en als je niet begrijpt waarom een bepaald beleid wordt gehanteerd: vragen!! Dat geeft inzicht in de denkwijze van je supervisors, kun je weer meenemen naar een volgende keer 😉.
Probeer dus echt met veel plezier aan je diensttijd te beginnen! Het is een unieke kans om heel veel te leren, veel zelf te mogen uitzoeken en doen en een kijkje te nemen in een ziekenhuis of praktijk wanneer het draait op de minimale bezetting. Je leert zelf klinisch nadenken, snel schakelen en prioriteren. Bovendien geeft het als ANIOS ook inzicht in hoe het werken in diensten je allemaal bevalt, dus ik zou er vooral lekker met een open blik aan beginnen en niet denken dat je ‘alles’ al moet weten als je aan de dienst begint. Dat gaat echt goed komen. En voor iedereen die denkt: ik zal wel de uitzondering op de regel zijn, als ik mijn eerste dienst heb breekt de pleures uit. Dat dacht ik ook! Het is helemaal goed gekomen.
Boekentips: de pocket Acute geneeskunde is voor iedere arts in het ziekenhuis een aanrader! Gebruik daarnaast de pocket van jouw specialisme voor een goed overzicht tijdens je dienst.
