Vandaag heb ik een tussendienst. Als ik om 14.00 uur de afdeling oploop zie ik een collega opgelucht opkijken en zegt ze: “Fijn dat je er bent. We hebben het best druk en er is net een extreem prematuur aangemeld”. In Nederland wordt een neonaat, in samenspraak met de ouders, vanaf een termijn van 24 weken actief opgevangen. Dit betekent dat er direct na de geboorte zoveel mogelijk gedaan zal worden om de neonaat een goede start te geven.
Bij de opvang van een extreem prematuur gaat er altijd een Intensive Care neonatologie verpleegkundige mee. Ik kom dus net op tijd en loop samen met de neonatoloog naar de opvangruimte. We controleren alle materialen en apparatuur. En dan is het wachten…
Na een tijdje gaat de deur open en wordt er een bedje naar binnen gereden. Tussen alle doeken ligt een mini mensje. Een meisje, ik schat haar nog geen 500 gram. Om afkoeling te voorkomen ligt ze in een plastic zak met een muts op. De taken zijn goed verdeeld.
De neonatoloog begeleidt haar in de transitie. Door het geven van insufflatie beademingen ontplooien haar longen. Ondertussen plaats ik een saturatie bandje om haar armpje. Al snel begint het meisje dapper zelf te ademen. We brengen nasale prongs in zodat we haar ademhaling kunnen ondersteunen door middel van CPAP.
De volgende stap is een perifeer infuus. Glucose is de belangrijkste bron van energie voor de hersenen en door het afklemmen van de navelstreng is deze toevoer direct gestopt. Dus is het een vereiste om de glucose toevoer zo snel mogelijk te herstarten. Maar hoe kleiner de neonaat hoe kleiner de bloedvaten zijn. Gelukkig lukt het de neonatoloog snel om een vat aan te prikken. Ik plak het infuus af en sluit het infuus aan. Ondertussen maakt een aanwezige stagiaire de nodige foto’s voor de ouders.
En na uitleg over alle medische handelingen is het tijd om hem symbolisch nogmaals de navelstreng door te laten knippen. Met trillende handen pakt hij de aangereikte schaar aan en knipt de navelstreng door. Hierna leg ik het meisje in de transportcouveuse, zodat we haar naar de IC neo kunnen brengen. We rijden nog snel langs moeder. Kort kan zij haar dochter even aanraken.
Op de afdeling aangekomen til ik het meisje over in haar couveuse. Tijd om haar te wegen. Ik had het inderdaad goed ingeschat, met haar 475gr is ze nog geen 500gr. Vader zit wat verdwaasd naast de couveuse. Ik leg alles uit wat ik doe en vraag mij ondertussen af wat er door hem heen gaat. Plotseling kijkt hij op en vraagt: “Het ergste is nu toch voorbij?”. Wat zou ik nu graag gewoon “ja” willen zeggen, maar ik weet heel goed dat het nu pas begint.
Ze zijn de drempel van de IC neonatologie overgekomen. De afdeling waar hun dochter vermoedelijk nog weken tot maanden zal verblijven. Ik kan hem geen garantie geven dat ze het zal overleven. Vaak is het één stap vooruit en weer twee achteruit. Rustig leg ik vader uit dat ik niet kan voorspellen hoe het de komende tijd zal gaan. Zijn dochter is veel te vroeggeboren. Ze was nog helemaal niet klaar voor het leven buiten de buik en dat maakt haar heel kwetsbaar. We zullen haar de best mogelijke zorg geven, maar de toekomst blijft onzeker. Langzaamaan legt hij zijn handen op zijn dochter en zegt: “Papa is er, vanaf nu zullen we samen vechten”.
