Afgelopen periode heb ik een aantal compleet verschillende versies van mezelf leren kennen. Ja, quarantaine blijkt een goede manier te zijn om jezelf te vinden. Hiervoor is die uitgestelde of hoogstwaarschijnlijk afgelaste Azië backpackers trip toch niet nodig.
Het begon bij mij natuurlijk erg verwarrend. Gedurende mijn allereerste week heelkunde werd met de dag duidelijker dat het avontuur niet veel langer dan die week zou gaan duren. En na een eerste week van verwarring, nonstop de NOS-app checken, persconferenties en debatten bekijken, Netflixen, thuis borrelen, uitslapen, Netflixen en ongeloof kwam mijn enthousiaste, positieve kant tot uiting. Ik zat vol plannen en ideeën hoe ik die zeeën van tijd kon vullen. Bovendien was ik vastberaden een wereldverbeteraar te worden en hét corona initiatief te bedenken. Daarnaast zou ik mijn medische kennis opkrikken om straks na de corona stop te schitteren op de OK. Helaas maakte deze geïnspireerde student snel plaats voor het zelfmedelijden. Hét idee had ik nog niet bedacht, van al die initiatieven waar ik stond ingeschreven had ik nog geen reactie en ik had geen idee hoelang dit allemaal nog zou gaan duren. Het zinloze gevoel, het idee geen doel of eindpunt te hebben, brak mij op.
Hierdoor besloot ik aan mijzelf te werken en dan met name op sportief vlak. Dit veranderde mij in een "working aan mijn summer body (al is dit niet eens meer nodig met de zomerperspectieven), fit girl" of misschien wel een "fit freak". Het blijft immers niet bij een extra rondje hardlopen en wat buikspieroefeningen. Nee, bij het meer sporten hoort meer kennis over hoe je het best kunt sporten, hoe je bepaalde doelen kunt behalen en welke voeding daar het best bij past. Ik ben nu expert in het eindeloos zoeken naar bananenbroodrecepten en in superfood-artikelen lezen. Daarbij doe ik aan sportief wandelen. De ideale manier om mijn nieuwe stad, Den Haag, te leren kennen. Het liefst doe ik dat natuurlijk met wat 1,5 meter gezelschap. Al is er weinig bij te praten met mijn twee Haagse vriendinnen en mijn huisgenoten, datzelfde rondje door de paleistuin voelt gelijk wat avontuurlijker met hen erbij.
Tussendoor heb ik mijn creatieve zelf ook herontdekt. Die (kinderlijke) tekeningetjes van me werken best therapeutisch. Echter is dit van korte duur. De ene avond ben ik ervan overtuigd de nieuwe Picasso te zijn terwijl ik een dag later mijn nieuwe hobby wel ben vergeten. De Franse taal beheers ik trouwens ook steeds vloeiender. Als de grenzen straks weer opengaan, weet ik mij uitstekend te redden daar in Parijs of Bordeaux.
Ach ja, ik kan zo nog wel een hele lijst hobby's, spirituele overtuigingen en emoties opnemen die er de afgelopen weken zijn gepasseerd en ik ga er van uit dat ik nog lang niet alle kanten van mezelf ken. Hmm, misschien is jezelf vinden in Bali toch iets aantrekkelijker dan jezelf tegenkomen thuis in quarantaine, maar er valt in ieder geval een hele hoop van mezelf te leren. Wel ben ik benieuwd welke van die lessen ik zal meenemen zodra het leven weer normaal wordt. Kom ik eruit als een ander mens of zal ik terugvallen in mijn oude patronen?
