Koffie? Vraagt de specialist
Je knikt volmondig ja.
We hebben het nog even over het lekkere weer van het afgelopen weekend.
Dit was de afgelopen weken de dagelijkse routine.
Rond 7u ‘s ochtends fiets je naar het ziekenhuis om weer een nieuwe dag tegemoet te gaan.
In je hoofd spookt de gedachte wat je vandaag weer zou gaan beleven.

Koffie? Vraagt je moeder
Je schudt deze keer je hoofd.
We hebben het over de corona crisis.
Dit was de laatste paar weken de dagelijkse routine.
Rond 10u ‘s ochtends begin je met je ontbijt en leest het dagelijkse nieuws.
In je hoofd spookt de gedachte hoe het nu in het ziekenhuis zal zijn, hoe we deze crisis gaan overleven en wanneer dit bizarre tijdperk voorbij zal zijn?

Terwijl we een paar weken geleden geen idee hadden van de situatie waarin we nu leven, staan we nu met de hele samenleving voor een enorme opgave. Alles wat eerst normaal was, is nu niet meer zo normaal. Je wordt bewust van de alledaagse dingen. Het is een bizarre tijd. We horen afstand te houden, maar voelen ons ook verbonden.

Wij als coassistenten zijn ineens niet meer aan het werk als ‘co’. Ons dagelijkse leven is niet meer hetzelfde als voorheen. Niet meer als voorheen feedback vragen aan specialisten, tot laat in het ziekenhuis om nog even de poli voor te bereiden die je morgen hebt, soms met je handen in je haar omdat je niet meer weet hoe je alles met elkaar moet combineren, maar met name de mooie momenten die je met jouw patiënten deelt. Op dit moment valt de structuur weg en je zult je dag anders moeten invullen. Coassistenten zetten zich op verschillende manieren in om hun steentje bij te dragen in deze crisis. Andere vullen hun dag in door opdrachten te maken, te wandelen, puzzelen, bakken en Netflix te kijken. Hoe je het ook wendt of keert, veel onzekerheden treffen ons. Hoe kan ik iets bijdragen aan deze crisis, hoe gaan we na deze weken geen coschappen weer verder met ons dagelijks ritme?

Op deze vragen zijn op dit moment geen duidelijke antwoorden. De toekomst zal dit uit moeten wijzen. Deze dilemma's wegen echter niks op tegen de crisis waar we ons nu in bevinden. We moeten ons samen bundelen om deze tijd door te komen. Elke crisis zal ook weer voorbij gaan. Het gewone leven zal weer terugkeren en we zullen terugkijken op afgelopen tijd. Nu leven we op het moment en maken keuzes met de dag. Na iedere dag sluit je je ogen. Je zucht. Je valt in slaap en bent benieuwd wat de dag morgen weer gaat brengen.