Voor veel patiënten voelt een ziekenhuis tijdens hun eerste bezoek als een doolhof.

Als ik zelf terugdenk aan het begin van mijn studietijd in het ziekenhuis, herken ik dat gevoel. Ondanks de aanwezigheid van een ietwat onlogisch routeplan had ik aanvankelijk de nodige moeite om de juiste collegezaal of werkgroep-ruimte te vinden. Ook nu ik sinds een aantal weken als vrijwilliger werk in de centrale hal van het ziekenhuis, kan ik nog steeds niet te zeggen dat ik alles weet te vinden. 

Toen ik op de eerste dag van mijn stage in het ziekenhuis in Porto werd verwacht op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU), kwam dit gevoel weer boven als een déjà vu. Ik had geen idee waar ik heen moest in het gigantische ziekenhuis. Al snel bleek de korte instructie ‘links op de vijfde verdieping’ die ik vooraf had ontvangen niet voldoende. Gelukkig was ik ruim voor mijn afspraak in het ziekenhuis gearriveerd. Dus had ik nog genoeg tijd om zelf op zoek te gaan. Tijdens mijn speurtocht belandde ik op de verkoeverkamer, de linnenkamer en als hoogtepunt op de afdeling kortverblijf die enkel toegankelijk was voor mannelijke patiënten en mannelijke zorgmedewerkers.

Ik was volledig verdwaald in de gangen van het enorme ziekenhuis en had zowaar heimwee naar het eerdergenoemde routeplan wat ik zo vaak heb verdoemd. Tot mijn eigen verbazing lukte het me uiteindelijk toch om nog op tijd de juiste afdeling te vinden. Echter bij aankomst bleek het afdelingshoofd, waarmee ik oorspronkelijk een afspraak had die ochtend, al meer dan een maand van haar pensioen te genieten in de Portugese zon.
De weg naar de uitgang van het ziekenhuis was gelukkig wel duidelijk aangegeven…