Ik ben Nathasja. Ik woon en werk als arts in Tanzania, getrouwd met Leo, Tanzaniaans verpleegkundige/verloskundige. Samen hebben we twee kindjes, Leah (2) en Linc (1). Vorige week kreeg Leah ineens hoge koorts met ‘snottebellen’, zoals ze het zelf noemt. Leo en ik maakten ons natuurlijk zorgen over ons meisje. Maar de koorts bracht ook discussie in huis.
Leah had een flinke verkoudheid, was hangerig, had weinig zin in eten en wilde voornamelijk slapen. Met name ‘s nachts had ze hoge koorts. Ze dronk goed, en een koekje ging er ook wel in. We deden een malaria sneltest (die was negatief) en gaven paracetamol siroop om de koorts te verlagen.
Echter, mijn man wilde ook direct antibiotica starten (die kun je hier zonder recept kopen). Ik wilde juist liever afwachten. En het duurde even voordat we op een lijn zaten. Hoe kan het dat twee medisch opgeleide mensen zo verschillend over een ziekte kunnen denken? En hoe zal dat zijn in families zonder zorgverleners?
Hoe kan het dat twee medisch opgeleide mensen zo verschillend over een ziekte kunnen denken?
Dit is natuurlijk niet de eerste keer dat deze vragen in me opkomen. Want in de afgelopen 5 jaar in Tanzania hebben zich heel wat situaties voorgedaan die me iedere keer weer doen realiseren dat achtergrond een enorme invloed heeft op iemands zorgvraag. Want koorts in Tanzania is heel vaak niet ‘gewoon een griepje’. Denk aan malaria, typhus, mazelen of zelf tuberculose. Dit zijn ernstige aandoeningen, soms zelfs dodelijk, die hier niet zeldzaam zijn. Helemaal niet gek dus dat bij koorts alle alarmbellen gaan rinkelen en mensen op stel en sprong, zelfs midden in de nacht, naar het ziekenhuis komen.
Hoe moet dat zijn voor mensen die in Nederland wonen met een vergelijkbare achtergrond als die van mijn man? Als zij met hun kind met koorts naar de huisarts of de SEH gaan. Met nare herinneringen uit het verleden, angst, soms ook nog de druk van mensen thuis? En hoe kunnen wij als zorgverleners onze patienten en hun families met een gerust hart naar huis laten gaan? Zonder over hun zorgen heen te lopen? Met soms ook nog een taalbariere erbij? Dit is een hele moeilijke taak en wat mij betreft mag hier veel meer aandacht aan worden bested in onze opleidingen.
Iedereen die naar een dokter gaat, heeft zijn/haar eigen zorgen. Het is aan ons als zorgverlener om die zorgen te zien! Probeer open te staan voor je patients achtergrond en alle dingen die er toe hebben geleid om naar jou te komen met een zorgvraag. En handel daar vervolgens naar.
Probeer open te staan voor je patients achtergrond en alle dingen die er toe hebben geleid om naar jou te komen met een zorgvraag.
Leah is na 5 dagen gelukkig weer koortsvrij, heeft weer eetlust en danst en springt weer in het rond (zonder antibiotica). Nu is haar broertje aan de beurt…
Wil je meer weten over koorts bij kinderen? Lees erover in de pockets Kindergeneeskunde en EHBO. Heb je een vraag over tropengeneeskunde? Neem contact met me op via n.vanleeuwen@compendiumgeneeskunde.nl.
