Ik ben huisarts in opleiding en doe mijn ‘chronische zorgstage’ in het verpleeghuis om de hoek. Uitgelaten fietste ik de eerste dag naar mijn werk: ik kon eindelijk weer op de fiets! Ik zag het al helemaal voor me. Het is lente aan het worden. Gedurende de stage kleuren de bomen langzaam frisgroen, de vogels fluiten met de dag enthousiaster, luidkeels op zoek naar een partner om mee te broeden, en mijn hart zou zich vrij voelen: lekker actief en lekker buiten.
De realiteit is anders. Gisteren deed ik op mijn werk door de getroffen maatregelen vanwege corona zo goed als niets. Het land staat op zijn kop, en heel de zorg moet zijn systemen en routines opnieuw uitvinden. We moeten niet-medische noodzakelijke contacten beperken. Alles wat op afstand kan, moet op afstand.
Vitale functie? Ik zit hier duimen te draaien. Het kan niet anders, ik zit op het verkeerde moment, op de verkeerde plek.
Ik kan zoveel meer dan duimen draaien, sta ik niet beter in de frontlinie? De eeuwig sluimerende interesse voor infectieziekten duikt weer naar boven. Ik volg de nieuwe wetenschappelijke literatuur en beschouwingen op LinkedIn op de voet. Het webinar voor 13.000 artsen laat ik natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Ik had me al bijna bij de GGD aangemeld om mee te gaan werken aan contactonderzoeken. Maar in het verpleeghuis hebben we nog geen corona, hier is nauwelijks iets medisch noodzakelijk te doen.
Wat is eigenlijk echt medisch noodzakelijk?
Heldhaftige procedures op de grens van leven en dood?
Het behandelen van kanker, liefst uitgezaaid?
Ziektes behandelen met fantastische genezingspercentages om langdurige complicaties en ellende te voorkomen?
Ik heb een paar dagen bedenktijd nodig om me te beseffen wat voor mijn patiënten op dit moment medisch noodzakelijk is. Deze ouderen snappen niet wat hun overkomt, blijf waar je bent Rick, jij bent een van hun steunpilaren
Verbinding dokter, juist in tijden van isolatie.
