Sinds 15 maart staat het zwart op wit: ik heb een vitaal beroep. Ook wel cruciaal beroep genoemd. Net als ov-medewerkers, leraren, mensen in de kinderopvang en ambtenaren betrokken bij noodzakelijke overheidsprocessen, pronken ook dokters op deze lijst van de Rijksoverheid. Vitaal voor de maatschappij zeker, maar vitaal voor de (gezondheid van) werknemers?
Laat mij u uit de droom helpen.
Ook in coronaloze tijden beginnen mijn werkdagen vroeg en duren lang. Aan de overkant van de tafel voltrekt zich gedurende de dag een symptomencarrousel, en niet zelden een emotionele achtbaan. Een gezamenlijke lunchwandeling met collega’s is sowieso een illusie. Geregeld plof ik uitgeput op de bank na een doorsnee werkdag. Mijn hang naar vrijwillige sociale isolatie is dan groot. Even géén mensen om mij heen. Even helemaal niets. Energie voor sporten? Vergeet het maar! Hoezo vitaal beroep?
Maar toch: ik ben gelukkig met mijn vitale beroep.
Ik maak het namelijk zélf ook vitaal voor mij. Elke ochtend rustig opstarten met meditatie voor emotionele veerkracht, daarna ontbijten met een krantje voor de rust in mijn hoofd. Een goed begin is de halve dag! Jezelf toestaan op de bank te ploffen – adempauze – en daarna plezier maken. Regelmatig tóch maar sporten, achteraf altijd lekker. Lekker koken, gezond eten en goed slapen. Rust – reinheid – regelmaat.
De krantenkop van vandaag: “Vitale beroepen bij coronabestrijding zijn emotioneel het zwaarst”.
Ja. En tegelijkertijd ook emotioneel het rijkst. Elke dag brengt mij een krachtige verbinding met bijzondere medemensen op hun kwetsbaarst. Unieke wendingen, ontelbare verrassingen en hilarische situaties. De trots van de 62-jarige dame met uitgezaaid longkanker aan haar tweede chemokuur, die honderduit vertelt over haar eerste kleinkind. De oude baas met plotse geheugenstoornissen die geen delier blijkt te hebben, maar de zeldzame ziekte van Creutzfeldt-Jakob, en vijf weken later dood is. De bijdehante peuter die het schilderij in mijn spreekkamer van een zebra met witte en gekleurde strepen maar een “raar paard” vindt.
Toegegeven: ik ben eraan verslaafd. Mijn enige wens: een voor mij vitaler beroep.
Lieve Rijksoverheid, zullen we als het vuur gedoofd is de vitale beroepen ook eens echt vitaal maken voor iedereen in deze beroepen.
