Een wolk beslaat mijn anti-coronabril bij elke uitademing. Mijn zicht blijft kraakhelder. Ik ben nog geen kwartier bezig met mijn eerste dienst op de SEH, vers gewisseld van stageplek, als een anafylactische patiënt wordt binnengebracht door de ambulance.
Ik mag gelijk de bühne op, mijn supervisor kijkt vanuit de hoek van de kamer toe. In alle kalmte hoor ik de overdracht van de ambulancebroeders aan. Klassieke anafylaxie. Een wespensteek die vrijwel acuut gevolgd werd door dikke lippen, dikke ogen, een keel die samenknijpt, samengeperste longen en een bloeddruk die in kachelt. Levensgevaarlijk. Ik leg mijn arm op de schouder van de oude man en probeer hem met een paar zachte woorden op zijn gemak te brengen. Het alfabet begint bij A en daar starten we dan ook. Door naar B, langs C, via D en eindigend bij E. Elke letter haar eigen handelingen, haar eigen trucjes, haar eigen interventies. Het hele proces een orkest dat perfect harmonieus haar dirigent volgt. Met elke seconde die ik bezig ben, groeit het gelukzalige gevoel in mij.
Het voelt als de herinnering aan het paragliden in Zwitersland jaren geleden. De eerste keer is eng. Doodspannend. Je denkt van een berg af te springen onder een stukje parachute. In werkelijkheid loop je over de almweide om vloeiend de lucht in te glijden. Gracieus als een roofvogel. Volledig ‘in control’. Gracieus als de opvang van een acuut zieke patiënt op het moment dat je weet wat je doet, als alles klopt.
Enkele uren observatie later mag de man naar huis. We hebben uitgebreid nagepraat over deze impactvolle gebeurtenis, en over de Epipen die hij meekrijgt, om een volgende keer ook zelf een beetje ‘in control’ te zijn. Ik kan het niet laten in mijn hoofd ook na te praten over de acute opvang. Blij dat corona afgelopen week nu eens geen stokje heeft gestoken voor de ABCDE-cursus voor huisartsen in opleiding. Spoed is altijd spannend geweest, maar heeft nu een nieuwe dimensie: opwindend. Een dimensie waarin een beslagen bril het beeld niet vertroebeld.
