Ik had me nog zo voorgenomen om in mijn eerste blog niet te beginnen over corona. Echter, toen ik begon met schrijven merkte ik dat ik er nauwelijks omheen kon. Ik heb namelijk het gevoel, en ik denk velen met mij, dat mijn leven door corona tijdelijk in de wacht staat.
Misschien komt dit vooral door het contrast met de haast die er normaal in mijn leven zit. Ik heb de neiging om mijn dagen altijd net iets te vol te plannen. Ook ben ik in mijn hoofd vaak al bezig met wat ik hierna wil gaan doen, ondernemen of bereiken. Dat, gecombineerd met mijn toch iets ongeduldige aard, leidt ertoe dat ik me toch irriteer wanneer ik 10 minuten langer moet wachten bij de huisarts dan verwacht.
Dit doet me denken aan toen ik in mijn derde jaar voor een minor naar Indonesië mocht en ik een rondleiding kreeg in een van de grotere ziekenhuizen van Jakarta. Elke wachtkamer zat bomvol, de hele dag door. Aan afspraken maken werd daar namelijk niet gedaan en iedereen die bij een arts op consult wilde komen moest zich om 6 uur ‘s ochtends melden. Kwam je die dag niet aan de beurt, dan moest je de volgende dag terugkomen.
Misschien moet ik me dus eigenlijk beseffen dat het hebben van haast een vorm van luxe is. Dit omdat het indirect betekent dat je een plan hebt voor je dag en dat je dag vaak ook zo loopt zoals je had gepland. Nu alles wat ik had gepland anders loopt door corona, is de haast er toch behoorlijk uit.
