De angst slaat mij deze dagen steeds vaker om het hart. Een beklemmend, drukkend gevoel op mijn borst, alsof de kransslagaders zich krampachtig dichtknijpen in reactie op de huidige gebeurtenissen. Het is geen angst voor corona. Geen angst voor patiënten met benauwdheid, koorts of hoesten. Geen angst om in de supermarkt corona aangehoest te krijgen. Het is angst voor de patiënten die helemaal niets met corona te maken hebben, maar onze zorg onverminderd hard nodig hebben.
Met elke dag dat deze pandemie zich verder ontpopt, ben ik getuige van momenten dat onze reguliere zorg even hapert.
Het IKNL dat bijna 30% minder kankerdiagnoses meldt in de afgelopen weken. Kanker is toch niet zomaar de wereld uit?
Het CiZ dat geen huisbezoeken meer aflegt om coronaverspreiding te voorkomen. Wat voor invloed gaat dit hebben op de indicatiestelling voor de Wet Langdurige Zorg? Gaat dit stagneren en blijven patiënten langer in het verpleeghuis, daarmee de doorstroming blokkerend, en kunnen post-COVID-patiënten dadelijk niet vanuit het ziekenhuis overgeplaatst worden naar adequate revalidatiezorg?
Thuiszorgorganisaties die hulp bij ADL-taken staken vanwege het risico op corona onder personeel. Ik had nooit gedacht dat we mantelzorgers bij ontslag zouden moeten vragen zelf hun moeder te gaan douchen.
Collega-huisartsen die twee tot drie patiënten per dag zien omdat patiënten de praktijk mijden. Of het nu uit angst voor corona is, of omdat ze zichzelf wegcijferen en de dokter niet ‘tot last willen zijn’. Kom alsjeblieft wel!
Mijn patiënt die niet naar het ziekenhuis wil voor een essentiële halsslagaderoperatie, omdat hij bezorgd is bij te dragen aan de verspreiding van corona. Ik had nooit gedacht dat ik een 91-jarige actief zou overtuigen tot een grote operatie.
Lieve collega-zorgverleners. De gewone reguliere zorg mag niet ten onder gaan. Alle maatregelen waren toch juist gericht op het overeind houden van ons Nederlandse zorgsysteem, dat kwalitatief zo goed is?
Zullen we ons ook hard maken voor de patiënten zonder coronaverhaal die ons nodig hebben, en ze vanuit de grond van ons hart laten weten dat ze gewoon welkom zijn?
