Sociale omstandigheden en een materialistische cultuur hebben geleid tot een individualistische benadering van het leven door de mens en een golf van egocentrisch gedrag. Solidariteit, collectiviteit en de behoeft om hulp te bieden zijn echter ook aspecten van het menselijk leven die misschien bewust worden onderdrukt, maar die zeker ook bestaan. De laatste tijd hebben we niet alleen te maken met de verspreiding van het coronavirus, maar ook met een behoefte aan expressie van ons menselijk geweten door bewuste en onzelfzuchtige acties. In deze gevallen is sprake van sociale solidariteit en vrijwilligerswerk.
Solidariteit wordt niet gedefinieerd als een actie van liefdadigheid. Het gaat niet om uitingen van naastenliefde van de sterkeren naar de zwakkeren in de samenleving, maar het vormt de verbindende schakel in elke samenleving zelf. Een samenleving zonder solidariteit komt makkelijk in gevaar. Solidariteit betekent dat alle individuen, ondanks hun verschillen, op elkaar kunnen vertrouwen om samen doelen te bereiken waarvan de orde en de samenhang in de maatschappij afhangen.
Volgens de Griekse historicus Thucydides staat collectief welzijn boven het individuele geluk. Het wordt beschreven als de voornaamste voorwaarde voor sociale cohesie en collectiviteit.
Solidariteit is dus niet zoveel mogelijk voedsel kopen om je eigen overleving te garanderen, maar om je in te zetten voor het overleven van het geheel. Zelf overleven is anders immers niet mogelijk.
Solidariteit is de kalmte bewaren, angstgevoelens (die je narcisme vergroten) opzijzetten en een crisis zo pijnloos mogelijk laten verlopen. Werk samen voor een samenleving waarin menselijke waarden en solidariteit boven je individuele belangen uitstijgen en begrijp dat dit voor jou persoonlijk uiteindelijk gunstiger zal zijn.
We leven in de 21e eeuw. Dat betekent dat het coronavirus is opgetreden in een periode waarin de internationale wetenschappelijke gemeenschap en het wereldwijde informatie netwerk effectiever dan in het verleden kunnen meehelpen om een crisis aan te pakken. Het is ook het moment voor ons om ons te realiseren dat de natuur niet ons eigendom is, maar dat we ervan deel uitmaken.
Het belangrijkste is nu om niet zelf te improviseren maar om naar de instructies van de experts te luisteren en samen te werken om de verspreiding van het virus tegen te gaan.
Het virus moet met zo weinig mogelijk problemen worden onderdrukt, waarbij meer kennis en solidariteit worden opgedaan.
Aan de andere kant is het virus niet alleen een bedreiging voor onze gezondheid, maar ook voor onze gewoonten en waarden, waardoor we ons tot nu toe veilig waanden. Van deze gewoonten waren verantwoordelijkheid voor anderen en solidariteit voor het geheel zeldzaam geworden.
Laten we hopen dat de samenleving door het gevoel van gevaar ook een nieuw solidariteitsgevoel ontwikkelt. Als de samenleving niet gezond is, dan zijn mensen in die samenleving ook niet.
Laten we hopen dat dit een kans is om ons de waarde van solidariteit en individuele verantwoordelijkheid tegenover het geheel te herinneren.
Het is bekend dat de enige manier om zich solidair te gedragen is om te “verplichten”. Laten we van de verboden in ieder geval leren om meer collectief te denken. Door “coronavirus’’ gevaar worden we opgeroepen om respect te tonen en de onderlinge ruimte in acht te nemen.
Het aanpakken van de risico’s vereist voorzichtigheid en het vermijden van extremen. Paniek of onverschilligheid helpen niet. Beide gedragingen fungeren als afweermechanismen bij angst en hebben geen positief resultaat. Preventie, goede organisatie en nieuwsfiltering en met name respect en solidariteit met elkaar vormen de juiste combinatie om ieder gevaar te aanpakken.
We hopen dat de boodschap duidelijk is want ‘’Welke vraag er ook gesteld wordt, het antwoord erop is de mens’’ (André Breton).
Zorg goed voor elkaar!
#ikblijfthuis
