Eindelijk was het zover, ik was toegelaten bij de Bachelor Medische Hulpverlening en moest mijn zorgstage gaan lopen. Iedereen kent het wel, die spanning die daaraan voorafgaat. Nog nooit iemand aangekleed, eten gegeven en zeker nog nooit iemand gewassen. Met klotsende oksels ging ik naar de instelling. Ik had het mezelf niet makkelijk gemaakt. Nee, ik moest van mezelf nog een drempel over. Ik ging namelijk stage lopen bij een instelling voor verstandelijk beperkten op de afdeling Intensieve Zorg. Zelf was ik nog nooit in aanraking gekomen met verstandelijk beperkten en als ik eerlijk ben ontliep ik het ook.

Tijdens mijn eerste dag merkte ik dat de zorg zelf bieden niet het moeilijke is, maar dat de communicatie anders verliep dan ik gewend was. De woorden 'lieverd', 'schoonheid', 'schatje' zaten standaard in het vocabulaire, liedjes zingen om ze op hun gemak te stellen en een knuffel hier en daar was ook niet gek. Hoe ik zelf communiceerde met de bewoners was zoals ik met elk ander persoon zou communiceren in het dagelijks leven en dat werkte niet.

Na de eerste dag heb ik mij afgevraagd; kan ik dit wel? Het zit niet in mijn aard om zomaar te knuffelen, ze aan te spreken met 'schoonheid' of liedjes met ze te zingen. Als mijn collega’s dit deden reageerde ze hier heel goed op, werden ze vrolijk en wilde ze graag meewerken. Dus ging ik het zelf ook proberen en tot mijn verbazing ging het mij gemakkelijk af. Natuurlijk moest ik een drempel over, maar de bewoners werden er gelukkig van en daar gaat het uiteindelijk om.

Op een gegeven moment merkte ik bij mezelf dat ik buiten mijn stage om moest oppassen dat ik die taal die ik daar gebruikte, niet ook bij mijn vrienden ging gebruiken. Het voelde niet raar meer om ze af en toe een knuffel te geven, 'schoonheid' tegen ze te zeggen of even samen een liedje zingen!

Ik merkte dat ik niet de enige was met ‘angst’ voor verstandelijk gehandicapten. De bewoners zijn namelijk niet de jongste meer en moeten daarom soms ook naar het ziekenhuis. Wanneer ze weten dat wij langskomen wordt er altijd met klem gevraagd: "Jullie komen toch wel mee?" Velen vinden de omgang met verstandelijk beperkten lastig en dat is het soms zeker ook, maar ze verdienen het om net zo behandeld te worden als alle anderen. Om dat te garanderen moet je wel een stapje verder gaan dan normaal, vaak over je eigen schaamte gaan. Met dat beetje extra werken kan je zoveel bereiken! Ze worden er gelukkig van, voelen de liefde en krijgen de zorg die ze verdienen.

Heb je zelf ook geen ervaring met verstandelijk beperkten? Ga dan een keer langs bij een instelling en kijk hoe de zorg hier toegepast wordt. Doe dit niet alleen voor jezelf maar vooral voor je mogelijke patiënten, zodat ze de zorg krijgen die ze verdienen.