Straks als ik dan eindelijk echt arts ben, heb ik een hele lijst aan mensen die ik zou moeten bedanken. Zonder wie ik niet de eindstreep had kunnen behalen. Mijn familie en vrienden, mijn vriendje, de specialisten en arts-assistenten en ga zo maar door. Ik zal ze bedanken voor hun geduld en hun (soms misschien iets minder gemeende) interesse. Echter moet ik het beste paard van stal niet vergeten; mijn mede co’s of volgens de flauwe woordgrap mijn co-lega’s 

Bedankt lotgenoten waarmee ik het traject ben begonnen. Samen zijn we de trein opgestapt en passeren wij vele interessante maar soms ook lastige stations. Ik zou jullie bedanken voor de band die we vaak in korte tijd opbouwen. Een band die gevormd wordt door vele kopjes koffies en gedeelde onzekerheden. Die band die mede mogelijk gemaakt wordt door de gedeelde druk die we voelen en die we samen soms iets lichter kunnen maken.

Maar bovenal hebben we een gedeelde passie die maakt dat we in hetzelfde schuitje zitten.

Waar die super lieve familie en vrienden op een gegeven moment genoeg medische feitjes hebben gehoord, heb je de mede co’s die net als jij niet kunnen stoppen met het delen van ervaringen. De mede co’s waarmee je om de meest beschamende co momenten kunt lachen en waarmee je herkenbare situaties kunt delen. Je deelt lief en leed en sleept elkaar er toch echt doorheen.

Niet alleen die mede co’s zijn van toegevoegde waarde ook zeker de oudere co’s of de semiartsen. Zij die net een stukje verder zijn dan ik of misschien zelfs al klaar. Jullie zou ik bedanken voor jullie geduld en de vele vragen die ik jullie kan blijven stellen. Van die vragen die vanzelf wel duidelijk zouden moeten worden, maar die mij als onwetende co enorm nerveus kunnen maken. Als jonge co kijk ik toch een beetje tegen ze op;

“wauw die weten al veel en die doen het goed. Kan ik dit over een aantal jaartjes ook?”

Bedankt semiartsen dat jullie de moeite nemen om de nieuwe coassistenten een hart onder de riem te steken. Bedankt dat jullie willen helpen en ons geven wat jullie weleens misten tijdens je eigen coschap.

En dan last but not least moet ik een speciaal bedankje voor de jongere coassistenten niet vergeten. Bedankt dat jullie luisteren naar mijn tips en adviezen. Bedankt dat jullie me vertrouwen en bovenal bedankt voor de blijk van waardering die me ook weer extra lieten beseffen waar ik het voor doe;

betrokken zijn bij mijn mede mens, een helpende hand zijn, iets voor de mens kunnen betekenen. 

Oké ik ben nu dan nog geen arts, maar met bedanken kun je nooit te vroeg beginnen. Bovendien is het alleen maar goed om eens stil te staan voor jezelf waarvoor je dankbaar bent in het leven. Dus lieve co-lega’s, lotgenoten, nieuwe vrienden bedankt voor het mede mogelijk maken van mijn coschappen, zonder jullie was er veel minder aan. Opdat wij nog velen jaren als collega’s door het leven zullen gaan, ook na de coschappen als echte artsen.