Ik ben net begonnen aan mijn coschappen in Leiden en vertel jullie graag wat ik mee maak, zowel binnen als buiten het ziekenhuis. 

Het was een warme zondagavond. Niet veel anders dan normale zondagavonden van weekenden wanneer ik naar mijn ouders ga. De dag begon met een dagdienst in het verpleeghuis. Hier werk ik als welzijnsmedewerker. Mijn taken bestaan vooral uit ontbijt, koffie en thee uitdelen, hier en daar wat schoonmaken en de bewoners vermaken. Vandaag heb ik een potje binnen getennist met een meneer die vroeger veel getennist heeft. Heerlijk vind ik dat, met plezier geld verdienen én ook nog wat voor een ander betekenen. Daarnaast werkt mijn moeder ook als welzijnsmedewerker, iets wat natuurlijk ook bijzonder en leuk is. 

's Avonds terug naar huis, waren er weer wat werkzaamheden aan het spoor. Erg vervelend, want morgen moest ik weer om kwart voor 6 op. Klagend dat ik er weer 20 minuten langer over doe om naar Leiden te gaan, loop ik met mijn AirPods in, de trein in. Aangekomen voor mijn eerste overstap loop ik met nog steeds oordopjes in chagrijnig over het station van Rotterdam centraal wanneer ik bijna over een blindenstok van een meneer struikel. Het valt mij meteen op dat hij om hulp vraagt, maar dat iedereen om mij heen aan het rennen is en vooral met zichzelf bezig is. Waarom loopt iedereen door? Waarom is deze man rondjes om zijn eigen as aan het draaien en aan het roepen en kijkt niemand op of om? Deze man vroeg alleen naar het spoor en ik kan hem toch niet alleen laten? 

Wetend dat ik mijn overstap mis, vraag ik waar hij heen moet. Ik bied hem een arm aan en loop met hem mee naar het spoor waar hij heen moet. Ondertussen vraagt hij waar ik heen moet en hoe mijn avond was. Ik vind het nog best gezellig. We zijn beiden uit eten geweest, hij in een sushi all you can eat restaurant en ik in een restaurant in Dordrecht. We lopen samen naar het andere spoor en ik vertel dat ik het knap vind dat deze meneer zo zelfstandig loopt. Hij geeft aan dat hij het gewend is en zo ook zelfstandig buiten kan komen. Ik heb bewondering voor deze man, de man die ik helemaal niet ken. En tegelijkertijd denk ik: overstap gemist of niet, laat thuis of niet, ik ben blij dat ik weer wat voor een ander heb kunnen betekenen. Wat is een overstap missen dan ook weer een relatief klein probleem.

Misschien is het de dokter of de verzorgende in mij. Misschien is het mijn opvoeding (bedankt pap en mam). Maar misschien is het ook wel deels mijn persoonlijkheid. Ik hoop vooral dat we met z’n allen naar elkaar om blijven kijken, ook als we haast hebben.