Een fonkeling. Er schuilt vrolijkheid achter het diepe ronde zwart. Nieuwsgierig nemen de twee ogen mij in zich op. Ze bekijken het geheel aandachtig, alsof het de eerste keer is dat ze zo’n verschijning van dichtbij zien. Een moment van verstilling, de wereld even op pauze. Tegelijkertijd wordt alles heel bewust geregistreerd. Het moment lijkt minuten te duren, maar het zal hooguit een paar seconden geweest zijn. Dan schiet de otter onder water. Door de waterspiegel heen zie ik hem onder de kano door zwemmen en verdwijnen in het riet. Zijn nieuwsgierigheid is verzadigd.

Terwijl we verder kanoën door de Weerribben, blijven mijn gedachten stil staan bij die diepzwarte kraaloogjes. Nieuwsgierige pretoogjes waren het, zoals een klein kind ze ook kan hebben. Ik betrap me op een opborrelend gevoel van jaloezie. Zo onbezorgd als de otter mij nieuwsgierig observeerde, zoveel moeite kost het soms om nieuwsgierig en met onbevangen blik naar mijn patiënten te kijken. Sommige dagen lijkt het wel alsof de wereld eropuit is dit zo onmogelijk mogelijk te maken. Productie draaien. Belletjes, rinkels en piepjes. Allerlei verwachtingen. Een supervisor met andere belangen. Papierwerk en administratie. De verpleegkundige die door wil. We propageren dat de patiënt centraal staat, maar geregeld lijken vooral productie en logistiek proces onze dag te regisseren.

De uitdaging van het dokteren zit hem voor mij meestal niet meer in de medische kennis, differentiaal diagnose of arts-patiëntrelatie. Veel vaker blijkt het lastig om de kernwaarde, en het kernplezier, van het dokteren vast te houden: met een open en nieuwsgierige blik naar iedere unieke patiënt kijken. Ik geloof dat optimale zorg dan vanzelf volgt. Een beetje otter zou goed voor ons allen zijn. Otter is curious. Be like otter.