Als je prematuur geboren wordt, zijn er veel mijlpalen te behalen; de eerste keer buidelen of een mooi nieuw gewicht. Elke mijlpijl is er eentje om te vieren. Eén mijlpaal komt daarentegen weinig voor op de IC neonatologie. Vaak komen prematuren pas toe aan deze mijlpaal in een algemeen ziekenhuis...
Weekend! Maar niet voor mij, want het is mijn werkweekend. Niet altijd leuk, zeker niet als zoals vandaag de weersvoorspellingen erg goed zijn. De meeste zonnestralen zal ik vandaag moeten missen. Toch fiets ik om 7 uur met plezier richting het ziekenhuis.
Vandaag zorg ik voor een patiëntje dat al langere tijd op de IC neonatologie is opgenomen. Hij werd vrij plotseling extreem prematuur geboren. Het ene moment zat moeder nog op haar werk en het volgende moment werd zij met spoed opgenomen. Nog geen 24 uur later werd haar zoon geboren. Op dat moment waren veel van zijn organen nog onrijp. Vooral de onrijpheid van de longen zorgde voor veel problemen. Het zelf ademen was vaak moeilijk en hij moest hierdoor meerdere keren geïntubeerd worden.
Voor ouders was de afgelopen tijd dan ook echt een rollercoaster. Zij waren totaal niet voorbereid op de plotselinge vroeggeboorte van Daan. Ze wisten niet eens van het bestaan van een IC neonatologie af. De afgelopen tijd zag ik hen genieten van alle mijlpalen, maar deze momenten werden vaak afgewisseld met een verslechtering in de situatie van Daan.
Inmiddels is de conditie van Daan gelukkig een stuk stabieler. Vorige week is hij van de nCPAP overgegaan op high flow ondersteuning. Ook is er op zijn groeicurve een mooie stijgende lijn te zien. Allemaal stappen in de goede richting. Vandaag lijkt mij dan ook de ultieme dag voor een nieuwe mijlpaal: het eerste badje! Dit is een onderwerp waar ik het al vaker met moeder over heb gehad. Het is een van de dingen van de kraamperiode waar zij erg naar uitkeek. Maar door het abrupte einde van haar zwangerschap is deze kraamperiode haar ontnomen.
Rond 9 uur komen de ouders de afdeling op gelopen. Rustig gaan zij naast het bedje zitten. Ik loop naar ze toe en vertel hoe de nacht is gegaan. Inmiddels begint hij iets te bewegen. Ze kennen hem inmiddels zo goed dat ze precies kunnen zien in welk stadium van zijn slaapcyclus hij zit. Langzaam ondersteunen ze hem tijdens het wakker worden door hun handen om hem te leggen en zachtjes tegen hem te praten.
Ik vertel zijn ouders dat, als zij het ook een goed idee vinden, het vandaag een mooie dag is voor zijn eerste badje.
Plotseling zie ik vier grote ogen mijn kant op kijken. Dan volgt de vraag: “Denk je echt dat het kan?”. Ik benadruk dat ik het niet zou voorstellen als ik dacht dat het niet mogelijk zou zijn. We bespreken welke stappen hij de laatste weken heeft gemaakt. Hierdoor zie ik langzaam dat ze ook inzien dat het een goed moment is.
Ik vul een badje en zet dit naast zijn bedje. Ondertussen geef ik zijn ouders uitleg. We koppelen hun zoontje los van de monitor. Om tijdens het badje ook begrenzing en comfort te bieden wikkelen we hem in een hydrofiele doek. Ik overleg met zijn ouders wat zij willen doen. Ondanks dat ze het spannend vinden, wil moeder hem graag zelf vasthouden. Langzaam laat ze hem in het water zakken. Rustig aan zie ik hem en daarmee ook zijn ouders ontspannen. Ondertussen worden er de nodige foto’s gemaakt. Deze memorabele mijlpijl moet natuurlijk wel vastgelegd worden. Zijn ouders stralen beide van oor tot oor.
Ik mag dan de zon gemist hebben vandaag, maar ik kan mij niet voorstellen dat deze net zo hard straalde als de ouders vandaag hebben gedaan.
