Ik schrok er een beetje van toen ik dit vorige week in de trein vroeg aan een zogenaamd groepje ‘jongemannen’. Het klinkt namelijk meer als een vraag voor een vrouw van middelbare leeftijd met een 0.5L fles desinfectiespray in de hand, die luistert naar de naam Karen. Eigenlijk is schrikken ook niet helemaal de goede term.. in mijn hoofd had ik namelijk de situatie al 10 keer overdacht... Moest ik hier nou echt iets van gaan zeggen? Want ik ben natuurlijk ook maar een ‘studentje’, waarom zou er naar mij worden geluisterd?; ik wil niet over komen als zo’n ‘Karen’; ik wil geen gedoe veroorzaken; ik ben maar alleen.. etc.
Dit is natuurlijk maar één anekdote uit mijn persoonlijke ervaring, maar het gebeurt iedere dag. Ik zie het bij mezelf en ik hoor het van anderen. Niet alleen wij, als toekomstig zorgprofessionals, maar iedereen krijgt met zulke situaties te maken. Situaties waarin anderen zich niet aan de COVID-richtlijnen houden en jij je daar niet op je gemak bij voelt. Als ik een ruwe schatting mag maken op basis van de ervaringen die ik hoor van medestudenten, denk ik dat zo’n 75% de zogenaamde andere kant op kijkt.. en daar achteraf spijt van heeft.
Waarom kijken uitgerekend wij, toekomstige zorg-professionals, toekomstige artsen, huidig medisch studenten, de andere kant op? Als ik naar mijzelf kijk, dan weet ik daar het antwoord wel op. Dan is het namelijk een zeer lichte vorm van sociale angst. Want wie ben ik nou om een kwantitatieve meerderheid hierop aan te spreken, wat als er niet naar me wordt geluisterd, wat doe ik dan? Ik kan in zo’n situatie minutenlang nadenken over wat te doen, maar het antwoord is simpel: gewoon doen. Deze ‘jonge mannen’, hadden namelijk binnen vijf seconden hun mondmasker keurig netjes onder de kin, over de neus. “Ja mevrouw, sorry mevrouw”. Dat laatste had van mij nu ook weer niet gehoeven, voordat ik dadelijk echt mijn naam in Karen moet veranderen. Hoe dan ook, zo simpel is het dus. En nu zal het vast wel eens gebeuren dat je niet zo’n vriendelijk respons krijgt, dat jij precies diegene bent die een ‘corona demonstrant’ aanspreekt. Maar wat zou daar zo erg aan zijn? Als ik er eens goed over nadenk hoop ik zelfs dat dit mij ooit overkomt. Ik geloof namelijk niet dat ik tijdens mijn studie ooit een betere manier ga vinden om te kunnen reflecteren op mijn ontwikkeling in de rol van gezondheidsbevorderaar, dan deze.
Dat is tenslotte wat we allemaal zijn of worden: gezondheidsbevorderaars. Het is onze taak, zo niet onze plicht, om een bijdrage te leveren aan de maatschappelijke gezondheid. Juist als student zijnde. Tevens hebben we dit nog nooit zo laagdrempelig kunnen doen als tijdens deze pandemie. Dit begint natuurlijk bij onszelf, maar breid het eens uit naar je omgeving. Leg anderen uit waarom de richtlijnen belangrijk zijn, wat de risico’s zijn, wat hun individuele gedrag voor invloed kan hebben op het leven van ieder ander. Het lijkt voor ons misschien heel simpel, maar dat is het lang niet voor iedereen. Maak gebruik van je kennis en als je deze onvoldoende vindt, lees wat artikelen, maak je argumenten valide, leer. Mocht dit nou niet genoeg motivatie verstrekken, denk dan aan dat ene biertje in je favoriete kroeg, dat zó goed smaakt na een tentamen dat je gewoon on campus hebt kunnen maken.
