Na negen maanden stage lopen, breken mijn laatste diensten aan. Vandaag werk ik mijn laatste avonddienst. Wat negen maanden geleden een lange tijd leek, is zo voorbijgevlogen. Zoveel leerzame situaties, moeilijke momenten en soms onzekerheden, vormen wie ik nu ben. Een bijna vierdejaars verpleegkundige in opleiding vol met nieuwe ervaring, kennis, kunde en vaardigheid.
Vlak voordat ik zoals gewoonlijk op de fiets stap, kijk ik nog maar even het weerbericht waarna ik besluit om toch maar mijn regenjas mee te nemen. De zon schijnt en het is warm buiten. Echter als ik het weerbericht moet geloven, zit ik vanavond toch om 23.30 uur in de regen terug op de fiets naar huis.
De avonddienst verloopt soepel. Ik sta voor de derde dienst achtereen met dezelfde collega en ken de patiënten. Zo fijn die continuïteit van zorg. Gedurende de dienst loop ik goed op schema en werk ik netjes mijn taken af. Ondertussen probeer ik het altijd gezellig te maken met mijn collega’s en neem ik de tijd voor een praatje met de patiënten.
Het valt me op dat één van mijn patiënten onrustig is.
De infuuspomp met antibioticum blijft maar alarmeren bij een PICC-lijn. Bij het buigen van de arm gaat de infuuspomp telkens af. De patiënt klimt regelmatig uit bed en ik begin het zowaar druk te krijgen met opletten en alarmen uitzetten. Die alarmerende infuuspomp zorgt alleen maar voor nog meer onrust. Rond het einde van de avond geeft de patiënt meermaals aan naar huis te willen gaan. Vooralsnog lukt het mij door de tijd te nemen en te praten de patiënt rustig te krijgen.
Inmiddels is het alweer tijd voor de overdracht aan de nachtdienst. De dienst is snel gegaan en ondanks de onrustige en verwarde patiënt heb ik voor mijn gevoel lekker gewerkt. Nog voor ik wil beginnen met overdragen, staat de patiënt met een bebloede arm en met de PICC-lijn in de hand in de deuropening van de koffiekamer. Ik schrok, want dit had ik echt niet zien aankomen. Voor een moment bedenk ik me wat te doen. Hoe dan ook besluit ik de dienst netjes over te dragen aan de verpleegkundigen van de nacht. Ik loop de koffiekamer uit en bel de arts en de beveiliging ter ondersteuning. Met twee collega’s begeleiden we de patiënt naar de slaapkamer waarna nog geen vijf minuten later ook de arts de kamer inloopt. Inmiddels is daar ook de beveiliging op de afdeling. Samen brengen we de situatie tot een goed einde.
De dienst eindigt rommelig en onrustig, maar ik kan achteraf bij mijn collega’s terecht om de situatie na te bespreken.
Om 24.00 uur loop ik vermoeid met nog een vleugje adrenaline de afdeling af. Hoe een dienst toch ineens kan omslaan, denk ik bij mezelf. Net als het weer, want nog geen 10 minuten later zit ik in de meest heftige regenbui waarin ik ooit heb gefietst. Goh, dat was het dan. Mijn laatste avonddienst van deze stage.
** Omwille van privacy, worden er geen namen genoemd en zijn sommige situatieschetsen veranderd. **
