Nienke van Gemeren

Zelfcompassie

Zelfcompassie

Onlangs kreeg ik een zogenoemde 'take home toets' toegestuurd. Ditmaal met als onderwerp het schrijven van een persoonlijk verbeterplan. Tegenwoordig is dit de nieuwe manier van het maken van toetsen sinds mijn school gesloten is. Voor mij geen probleem. Verslagen schrijven gaat mij goed af en veelal is het zo gepiept. In tegendeel tot hoe het nu verliep.

Ik merk dat de omslag die zich in mijn leven heeft voorgedaan sinds de coronacrisis, zijn vruchten afwerpt. En dat in negatieve zin. Die concentratie waar ik eerst om bekend stond, heeft plaats gemaakt voor een verleidelijker iets, genaamd de bank. Ik neem plaats met een zak chips en staar voor me uit. Geen haar op mijn hoofd voelt er iets voor om aan de slag te gaan. Die innerlijke onrust is in tegendeel wel aanwezig. Het kan toch niet zo zijn dat ik naast mijn diensten in het ziekenhuis, rond hobbel als een of andere zoutzak?

Ik merk dat het werken meer energie slurpt dan voorheen, toen alles nog 'normaal' was. Na eindelijk moed verzameld te hebben voor het maken van mijn persoonlijk verbeterplan lijkt de concentratie weer tevoorschijn te komen. Mijn verbeterplan gaat over het leren grenzen stellen. Ik denk dat grenzen stellen iets is waar de meeste verpleegkundigen in opleiding zich wel in kunnen herkennen. Nee durven zeggen en het durven maken van fouten, de angst om te falen en het idee dat je continu moet laten zien wat je in huis hebt. “Als ik nu niet laat zien wat ik kan, dan beoordelen ze mij slecht”. Guess what? Falen is onvermijdelijk en maakt deel uit van je leerproces. De angst om te falen staat je groei tot een volwaardig verpleegkundige in de weg. Eerlijk zijn over wat je wel en niet kunt en wat je bijná kunt, maar nog net niet zelfstandig. Over je grenzen gaan, betekent dat je meer doet dan je zelf wil en/of kunt. Ontdekken waar jouw grenzen liggen is een kwestie van vallen en opstaan. Soms weet je of voel je dit direct en soms merk je het pas achteraf. Tegengas geven. Het vraagt moed en doorzettingsvermogen, maar de aanhouder wint.

Zelfcompassie is de sleutel tot succes.

Nienke van Gemeren Nienke is 20 jaar en sinds 2017 volgt de opleiding tot mbo-verpleegkundige aan het ROC TOP in Amsterdam. Sinds jongs af aan wist ze al dat ze in de richting van de zorg wilde. Na de middelbare school koos ze er dan ook na een kleine omweg voor om zich in te schrijven voor de opleiding. Inmiddels zit ze in het derde jaar en is ze al wat stages en ervaringen rijker. Momenteel loopt ze stage op de afdeling Neurologie in het VUmc. Als extra uitdaging naast de opleiding tot verpleegkundige is zij secretaris in de Centrale Studentenraad en probeert zij zich in te zetten voor de school en de studenten. Naast de studie werkt ze als zorgassistent in het VUmc binnen het Neurocentrum. Ze is altijd op zoek naar uitdagingen en gaat dan ook zeker na het afronden van de opleiding tot verpleegkundige doorstuderen. Ze hoop via Compendium Geneeskunde dat andere verpleegkundigen in opleiding zich kunnen herkennen in haar artikelen.

Laat een reactie achter