Na drie jaar hard studeren heb ik dan eindelijk dat papiertje waar ik al die tijd voor heb gewerkt, mijn bachelordiploma geneeskunde. Drie jaren, waarvan ik de eerste helft vanachter mijn laptop heb gevolgd. De tweede helft van de studie waren we gelukkig welkom in de collegezalen, snijzaal en bibliotheek. Ondanks dat heb ik in de bachelor de praktijk gemist. Als je denkt aan geneeskunde studeren denk je aan oefenen met je stethoscoop, leren bloedprikken en gipsverbanden aanleggen. Toch gaat dat in het echt wat anders. Tijdens de bachelor leer je eerst alle theorie en pas in de master, de coschappen, mag je zelf aan de slag. Iets waar ik al die tijd naar uitkeek.

Nu het daadwerkelijk zover is en ik mij mag inschrijven voor de coschappen, vind ik het toch ook wel spannend. Nu ga ik echt dingen leren en kom ik in contact met patiënten. Maar, kan ik dat allemaal wel? Ik heb mij drie jaar lang verdiept in de geneeskunde, maar als een vriendin of familielid weer eens een gezondheidsklacht bij mij neerlegt, weet ik echt nog niet wat er mee moet doen.

Als ik straks als co door het ziekenhuis loop, zullen de patiënten vast meer van mij verwachten dan die vriendin op dat feestje. En ook de artsen weten je te strikken met lastige vragen. 

Nu ga ik echt dingen leren en kom ik in contact met patiënten. Maar, kan ik dat allemaal wel?

Een van mijn docenten sprak ons in het begin van dit semester aan. Hij vroeg wie zich wel eens onzeker voelt over de toekomst. Hij vertelde dat het niet erg is om je op dit moment nog zo te voelen. Het is oké als je nu niet weet wat het vlekje op de arm van je buurman is. Je hebt drie jaar lang colleges gevolgd, maar nog geen enkele patiënt gesproken. Wat had je verwacht? Pas tijdens de coschappen, als je eenmaal een tijdje op weg bent, zul je merken dat je echt wat kan gaan betekenen voor de patiënten en je bachelorkennis helpt je hierbij! De artsen in het ziekenhuis zullen je zeker uitdagen, maar doen dit met de juiste bedoelingen. Zij hebben zelf ook op die plek gestaan waar jij nu staat en weten precies hoe dat voelt.

Ik weet dat hij gelijk heeft en zijn woorden hebben mij zeker geholpen. Naast dat het iedereen individueel aan het denken zet, zet het ook een deur open om er met elkaar over te praten. Zodra je dat doet, merk je meteen dat bijna al je medestudenten zich zo voelen. Het is niet erg.

Zodra je er over praat, merk je meteen dat bijna al je medestudenten zich zo voelen. Het is niet erg.

Dan rijst de vraag, heb ik inmiddels weer zin in de coschappen? Jazeker, ik heb zin om nieuwe dingen te leren en om eindelijk die praktijk in te gaan zoals ik mij dat bij de start van mijn studie had voorgesteld. Maar... ik stel het nog heel even uit. Voordat ik de stap ga maken ga ik eerst nog genieten van een tussenjaar waarin ik alle ruimte heb om te doen wat ik wil. Nog even veilig :)

Wil jij je voorbereiden op de coschappen? Kijk eens op de verschillende disciplinepagina's en doelgroepenpagina's.  

Deze blog werd geschreven door Christel van Weezel. Hoi! Mijn naam is Christel en ik ben lid van het Compendium Geneeskunde blogteam. Ik ben net klaar met mijn derde jaar van de studie geneeskunde in Groningen. Naast mijn studie houd ik van sporten, koken, en ben ik druk bezig met mijn bestuursjaar bij Taskforse QRS Groningen. Ik kijk er naar uit om al mijn tips en ervaringen met jullie te delen. Zoek me op via de Compendium Community!