Mama zijn én werken. Hoe doe je dat? Eerlijk gezegd is het voor mij ook nog steeds een grote vraag. Maar, ik begin m’n weg te vinden en ben benieuwd naar hoe andere mama’s en papa’s het aanpakken!
Ik werk als arts in Tanzania en heb een dochtertje van 2, Leah, en een zoontje van 10 maanden, Linc. In Tanzania bestaat parttime werken niet. Dus ik werk vijf dagen per week, 8 uur per dag, met daarnaast één of twee nachtdiensten per week én twee weekenddiensten per maand. Daarnaast zit ik in de redactie bij Compendium Geneeskunde. En ben ik bezig met de fundraising voor de bouw van mijn eigen moeder-kind kliniek. Dat is best wel druk, met twee rennende/kruipende kabouters in huis.
Daarnaast speelt in Tanzania nog een grote man-vrouw rolverdeling. Mijn man is dol op onze kinderen en springt en vliegt naar hartelust met ze door ons huis en de tuin. Maar een luier verschonen, een flesje maken of de natte broeken wassen (dat doen we hier ook nog eens met de hand) zit er helaas niet in. Daarom hebben we een nanny in huis. Een meisje van 19 woont bij ons in huis en past op de kinderen als ik aan het werk ben. Nadat ik thuis kom van mijn werk, werken de nanny en ik samen met de kindjes in de tuin.
Die man-vrouw verdeling speelt ook op het werk. In ons ziekenhuis ben ik de enige vrouwelijke dokter. Dat maakt het voor mijn gevoel soms best lastig als ik een keer te laat ben, omdat ik met de kindjes naar het consultatiebureau moet. Of als ik eigenlijk een keer op tijd naar huis wil, omdat ze me daar al 36 uur niet gezien hebben. Ik zit meer dan eens met tranen in m’n ogen in de auto, omdat één van de twee nog niet wakker was op het moment dat ik moest vertrekken.
Waarom ga je dan door? Kun je je afvragen. Het antwoord daarop is voor mij heel simpel: Ik hou van mijn werk! Ik krijg zoveel voldoening uit mijn dagelijkse dingen in het ziekenhuis. Luisteren naar patiënten, klinisch redeneren, kleine en grote ingrepen, het team-gevoel met alle andere medewerkers. Ik zou mijn werk voor geen goud willen missen. Maar na die 36 uur is het echt wel even genoeg, en rijd ik met een big smile terug naar huis, om die twee kabouters helemaal plat te knuffelen.
Deze blog werd geschreven door Nathasja van Leeuwen, arts in Tanzania, moeder van Leah en Linc. Wil je met haar in contact komen? Zoek haar op op de Compendium Community of stuur een mailtje naar n.vanleeuwen@compendiumgeneeskunde.nl.
