“Oké ik zal makkelijk beginnen, welk bot zien we hier?” Ik volg de wijzende vinger naar de röntgenfoto van een onderarm. Hoe aandachtig ik de foto ook bestudeer, in mijn hoofd blijft het pijnlijk leeg. Balend van mezelf geef ik toe dat ik er even niet op kom. Bij een simpele vraag hoort een simpel antwoord en een “oh ja natuurlijk” reactie.
Ik denk terug aan gisteravond. Tot veel te laat heb ik me geprobeerd met mijn studieboeken en protocollen op internet voor te bereiden op een nieuwe dag in het ziekenhuis. Helaas besef ik nu dat het uurtje minder slaap weinig nuttig is geweest. Mochten ze me nog vragen naar die ene zeldzame ziekte die ik gister in mijn zoektocht tegenkwam en waarover ik gefascineerd alle funfacts heb gelezen, maak ik misschien nog een kans om niet als domme co naar huis te gaan.
De vele “Oh ja natuurlijk” vragen die volgen, versterken de faalangst die ik spontaan heb ontwikkeld. Het lukt me bijna om te gaan twijfelen aan mijn eigen naam als ik weer bij een nieuwe patiënt sta en me wil voorstellen. Voortaan moet ik in mijn voorbereiding misschien toch iets langer stilstaan bij de basis in plaats van me te verliezen in de grote hoeveelheid details. Die weggezakte kennis moet ik toch zo kunnen terughalen?
Hmm het klinkt makkelijker dan het is. Die basics van het menselijk lichaam zijn immers ook enorm uitgebreid en hoever terug ga je dan naar die basis? De anatomie of zelfs de embryologie, de spieren met hun functies, de bloedvaten en de mogelijke manieren waarop die vaten dan weer in je hersenen kunnen vertakken? Sommige anatomische variaties zijn toch best relevant? Voor ik het weet, verlies ik mezelf ook in de basis en is het tijd om naar bed te gaan, weer te laat. Nu maar hopen dat dit uurtje minder slapen nuttiger was en ervoor zorgt dat ik de dag met minder black-outs en “oh ja natuurlijk” momenten doorkom...
Herken je deze situatie en wil je 100% voorbereid naar je coschap? Bekijk dan zeker onze pagina over coschappen met o.a. handige tips!
