Gedesillusioneerd staar ik voor me uit. EMV-score 6. Mijn gemoedstoestand zweeft ergens tussen zeer licht ontvlambare kerosine en volledig hersendood.
Waarom moet ik in vredesnaam kiezen uit niet één, niet twee, niet tien, maar wel twintig soorten muesli? Met nootjes, met appel, met chocolade. Eigen merk, A-merk zus of A-merk zo. Biologisch. Fairtrade. Gewoon het allergoedkoopste dat van de band is gevallen, bij elkaar geveegd en in een zak gestopt. Of de exclusieve vers gebrande muesli voor fitte hipsters. Uhh… doe mij maar gewoon muesli.
U raadt het al: ik ben van het burgerlijke type dat één keer per week zijn boodschappen doet. Al ruim voor corona beperkte ik mijn tijd in de supermarkt tot het minimum.
Vandaag de dag is de ervaring anders. Besluiteloosheid slaat om in tranen en schrikreflexen. Tranen om mensen die zo angstig iedereen ontwijken dat het lijkt of de winkel vol allesverslindende monsters zit. Schrikreflexen voor die lui die overal dwars doorheen banjeren, onder het motto “de ander springt wel opzij”.
Ongunstige bijkomstigheid: de ongelooflijke gejaagdheid waarmee iedereen boodschappen doet. De gejaagdheid van boodschappen doen met honger, terwijl je ook nog eens te laat bent voor je volgende afspraak. Ik spring net op tijd opzij om het aanstormende boodschappenkarretje te ontwijken, voordat het zich een weg in mijn kuiten boort.
Mijn boodschappen routine van kriskras heen en weer door de winkel lopen (ik weet nooit wat waar staat), kan ook al niet op een glimlach rekenen.
Mijn gedachten leiden tot de conclusie: angst. Angst doet lijden.
De oplossing zit gelukkig in ieder van ons. Spiegelneuronen. Iedereen heeft daardoor een remedie tegen deze angst in handen: lachen. Vrolijkheid ontwapent.
Gewapend met een glimlach van oor tot oor stap ik de week erna de supermarkt binnen.
Rick van Uum is huisarts in opleiding in Utrecht en mijmeraar. Hij was al vroeg betrokken bij Compendium Geneeskunde als auteur Endocrinologie, en reviseerde de hoofdstukken Endocrinologie en Kindergeneeskunde voor 2.0. Tijdens de coronacrisis blogt hij twee keer per week voor Compendium Geneeskunde zijn bespiegelingen op het doktersvak en zijn eigen leven, steeds op zoek naar een noot van compassie.
