De reguliere zorg moet gewoon doorgaan
Het is 8.10 uur op de maandagochtend. Een geheel nieuw bandje bij de huisartsenpraktijk. Het betreft uiteraard corona, patiënten mogen absoluut niet naar de praktijk komen. Waarschijnlijk bellen er ook een heleboel patiënten die niet ziek zijn, maar wel een heleboel vragen hebben. Zij worden direct doorgestuurd naar thuisarts.nl. Ik ben de eerstvolgende wachtende.
Mijn dochter is bekend met bronchiale hyperreactiviteit. En dan zal je net zien in deze Corona tijd krijgt zij de verschijnselen: verkouden, hoesten, een beetje kortademig. Ik ben naast mijn ervaring als verpleegkundige ook al 5 jaar bekend met haar 'aanvallen'.
De doktersassistente vraagt door. De bekende coronaverschijnselen komen langs en daarna geeft ze aan dat ze even moet overleggen met de huisarts. Na een minuutje in de wacht hoor ik haar stem weer: “De huisarts belt u straks terug. We hebben namelijk voor longproblemen en coronaverschijnselen een speciaal spreekuur."
Anderhalf uur later belt de huisarts, ze begrijpt mijn vraag. De longen beluisteren. De huisarts besluit haar te willen zien in het 'corona spreekuur'. We krijgen instructies om in de auto te blijven totdat we gebeld worden door haar. We moeten dan naar een container komen, daar wordt mijn dochter beoordeeld.
Aangezien ze vijf jaar oud is, moet mijn dochter weten dat alles anders is. De arts zal namelijk handschoenen, een mondkapje, een spatbril, een haarnetje en een schort dragen. Daarnaast moet zij een neusmondkapje dragen. Ik probeer het haar uit te leggen, maar ja hoe doe je dat? Ze weet van het virus, hier word het een 'monstertje' genoemd. Ze weet ook dat mensen hier ziek van worden. Al snel vroeg ze tijdens de uitleg of mensen hier ook dood aan kunnen gaan. Dat is voor een moeder even slikken, wat zeg je tegen een kind... Ik wil graag dat ze kind blijft en niet met de zorgen van een volwassen mens gaat rondlopen. Ze raakt even in paniek: “Mama? Heb ik ook dat monstertje? Word ik ziek?"
14.55 uur. Ik zie de blauwe kleine container staan. Mijn dochter zit naast mij en heeft tranen in haar ogen. Ik pak haar handje vast: “Mama is bij je mop”. Ook ik kijk vol verbazing, als verpleegkundige zie en hoor je veel, maak je alles mee, alle socials staan er vol mee, de televisie vertelt alle laatste updates, maar nu komt het dichterbij dan ooit. Je eigen kind haar angsten zien voor het monstertje, terwijl mijn verstand me wijst op de BHR.
15.03 uur. Mijn telefoon gaat. Anoniem. Kan niet missen! We mogen naar de container lopen. Mijn dochter krijgt een kapje voor in verband met het hoesten.
Haar temperatuur is 37,5 graden via het oor gemeten. Haar neusje snottert, terwijl ik haar trui omhoog doe om de dokter naar haar longen te laten luisteren, blijft ze me vragend en onzeker aankijken.
Haar longen zijn schoon, dat stelt gerust! Zeker omdat zij in die vijf jaar bewezen heeft heel snel longontstekingen te ontwikkelen.
Het is zo bizar hoe alles veranderd is, hoe makkelijk je normaal in een praktijk terecht komt, hoe normaal het is om elkaar een hand te geven, niet om afstand te hoeven denken, en de gewone hygiëne voldoende is in plaats van jezelf zo te beschermen, maar tegelijk ook anderen tegen het “monstertje”...