Soms zeg ik weleens gekscherend het Amsterdam UMC is mijn tweede huis. En niet alleen omdat ik mij er ‘thuis’ voel, maar ook omdat ik er veel tijd doorbreng. Het is een drukke week; ik moet veel werken, maar ook de werkdruk is hoog. Helaas is er door ziekte een tekort aan verpleegkundig personeel. Een extra dienst kan ik niet doen, maar een stand-by transportdienst moet lukken. Diep van binnen hoop ik wel dat ik niet gebeld ga worden…
Rond de klok van tien uur maak ik mij klaar om te gaan slapen. Normaal gaat dan mijn telefoon op stil maar vandaag niet. Integendeel, ik zet het geluid voluit. En leg voor de zekerheid mijn ziekenhuis badge en wat te eten klaar. Ondanks het onrustige gevoel, want zal ik wel wakker worden als de telefoon gaat, val ik vrij snel in een diepe slaap. En ondanks mijn hoop gaat de telefoon natuurlijk wel. Ik vermoed dat ik niet de enige in de straat ben die wakker is geworden van het geluid. Het luchtalarm op de eerste maandag van de maand is er niets bij.
Het gesprek is kort en de boodschap duidelijk: er is een neonaat in een perifeer ziekenhuis die onze intensieve zorg nodig heeft. Binnen 5 minuten sta ik buiten bij mijn fiets. Het is koud, en er staat een gure tegenwind. Normaal zou ik hiervan balen, maar nu ben ik blij. De wind zorgt ervoor dat ik gelijk goed wakker ben. In het ziekenhuis aangekomen maak ik de transportcouveuse gereed. Even later arriveert ook de arts. Samen controleren we alle apparatuur en binnen een half uur schuiven we de couveuse de ambulance in.
In het perifere ziekenhuis aangekomen is het snel handelen. Thijs, een prematuur geboren baby van nu 3 weken oud, had over de dag een toename van incidenten. Er wordt gedacht aan een infectie, maar helaas heeft antibiotica tijd nodig om goed te werken. In de afgelopen uren is Thijs hard achteruitgegaan. Door alle incidenten komt de opname van zuurstof en de uitwisseling van CO2 in gevaar. Voor een goede gaswisseling moeten we de ademweg overnemen. Ook zijn bloeddruk is dermate laag, waardoor we ook deze moeten ondersteunen met extra medicatie. Uiteindelijk hebben we ruim twee uur nodig om in een stabiele situatie te komen.
We spreken nogmaals met ouders, beloven goed voor hun kleine mannetje te zorgen, en tillen dan Thijs over in de transportcouveuse. Met zwaailichten aan rijden we snel weer terug naar Amsterdam. Aldaar dragen we eerst de casus over waarna mijn collega Thijs overtilt en alle apparatuur aansluit. Ik vul de transporttas weer aan en wordt dan snel door mijn collega’s naar huis gestuurd. Wie weet is er vannacht nog een transport. De adrenaline giert nog door mijn lijf als ik weer op mijn fiets stap. Maar als ik thuis aankom en mijn hoofd het kussen voelt, val ik alweer in slaap. Gelukkig gaat mijn telefoon de rest van de nacht niet meer. En ontwaak ik een paar uur later van het geluid van mijn wekker.
