Achter de gesloten deuren van de Operatiekamer… De OK is voor sommigen inmiddels bekend terrein en voor anderen een mysterieuze plek. Op zo’n kamer houden heel veel verschillende mensen zich bezig met de operatie van een patiënt. Een chirurg is vanzelfsprekend, maar wie lopen er nog meer rond? Ook de coassistent mag de wondere wereld van een OK aanschouwen en kan soms zelfs de handen uit de mouwen steken. Lees mee hoe coassistent Estelle haar eerste stapjes binnen de deuren van de OK heeft ervaren.
Vóór mijn coschap chirurgie had ik nog nooit een operatie bijgewoond. Sterker nog ik had nog nooit een stap op een OK-complex gezet. Mijn eerste dag word ik dan ook overgenomen door interne struggles; Hoe ga ik overleven op een OK? Hoe vind ik mijn weg? Hoe werkt zo’n operatie? Waar moet ik staan of waar juist niet? Zou ik er wel tegen kunnen of ben ik zo iemand die snel flauwvalt? Ik vrees het laatste, maar hoe kan ik dit voorkomen? Hoe overleef ik een OK zonder flauw te vallen?
Die angst voor flauwvallen komt helaas ergens vandaan. In voorbereiding op het eerste coschap, interne geneeskunde, leren we namelijk om bij elkaar infusen te prikken en dit ging niet zoals gepland… Na een beetje uitleg en oefenen op een kunstarm, is het tijd voor het echte werk; prikken op je medestudent. Ik werp een blik over de schouder van een andere co bij wie het niet helemaal wil lukken.
Ik probeer stilletjes de kamer uit te sluipen en ga daar op een stoel zitten tot de misselijkheid wegtrekt. Echt ongemerkt is het niet. Er staan gelijk meerdere studenten om me heen: “Gaat het?”. Ach dat kan toch gebeuren… maar wanneer ik later dat coschap tijdens een colonoscopie en na het zien van een griepprik weer naar de grond dreig te gaan, zakt de moed me in de schoenen. Het 12 weken lange coschap heelkunde moet dan nog komen. Ter voorbereiding probeer ik overal en nergens tips vandaan te halen over hoe je niet flauwvalt bij een operatie. Het advies om steunkousen aan te schaffen, heb ik even overwogen.
Ik besluit dat een laparoscopische ingreep een goede manier is om in te komen. Dan kan je meekijken op de camera en misschien zelfs zitten. Veel tijd om me druk te maken of ik ga flauwvallen heb ik niet eens, want ik moet eerst mijn weg zien te vinden en snel; de operatie begint bijna.
Het laparoscopisch verwijderen van een galblaas is voor de chirurg niet al te spectaculair meer. Dit wordt namelijk vaak gedaan, maar voor mij is dat het wel. Mijn eerste operatie; best spannend en indrukwekkend! Overdonderd door wat er allemaal op zo’n kamer gebeurt en wie er allemaal betrokken zijn, vergeet ik haast om vragen te stellen. “Kan dat eigenlijk zomaar? Haal je dan niet iemand uit de concentratie? Zou de chirurg eigenlijk nog weten dat ik er zit?” Echter wanneer de galblaas verwijderd is en het einde van de operatie in zicht is, wordt mijn laatste vraag beantwoord. Ik schrik er haast van als er iets aan mij gevraagd wordt. Of ik de verwijderde galblaas wil openknippen en de steen eruit wil halen?
Hier zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Op een apart tafeltje ligt alles voor mij klaar. Enthousiast maar wat twijfelend en met trillende handen pak ik zonder daarbij na te denken het zakje met de galblaas van de steriele tafel…. “Nee! Dat moet je dus juist niet doen…”, hoor ik de operatieassistent tegen me zeggen, maar het kwaad is dan al geschiet. Ik schaam me dood. De eerste dag en ik verpest het gelijk. Er was mij nog zo goed verteld van tevoren hoe belangrijk zo’n steriel veld is. Gelukkig valt de schade mee en mag ik door met de mini ingreep op de galblaas waar ik een gigantische steen uithaal. Op die domme fout na ging het best oké die eerste operatie.
In die 12 weken op de heelkunde zie ik veel uiteenlopende, interessante operaties en dit gaat me toch verassend goed af. Wat betreft het flauwvallen dan… Het steriele veld en, de niet altijd even handige, ik zijn daarentegen nog geen beste vrienden en zo af en toe moet ik even fel worden aangestuurd. Gelukkig ben ik me van deze onhandigheid bewust en trek ik het me niet al te persoonlijk aan. Een directe aanpak werkt voor mij dan toch het best.
En dat zelfs de kaakchirurgen, door wie ik van tevoren gewaarschuwd werd dat vele co’s die mij voorgingen, niet zo lekker werden van hun operaties, mij niet wisten te shockeren, zorgden voor een trotse grijns op mijn gezicht. De grijns is weliswaar verborgen achter mijn mondkap, maar ik heb het coschap overleefd, zonder flauw te vallen op de OK! En wat daar precies voor nodig was? Ik denk vooral mezelf niet te bang maken en het gewoon doen. En mocht het nou toch even licht in het hoofd worden, geef het vooral aan; niemand, inclusief jijzelf, heeft zin in een coassistent die op de patiënt neervalt.
Wil jij voorbereid beginnen aan het coschap chirurgie? Dan zijn de pocketversies Chirurgie deel I & deel II wat voor jou! De pocketversies zijn in paperback en passen in de witte jas. Klik hier om de pockets te pre-orderen!
