Ilse Slaman zit in het eerste jaar geneeskunde aan het EMC. In het eerste jaar leert ze vooral theorie, en komt ze maar weinig met de praktijk in aanraking. Ze heeft daarom een driedaagse stage geregeld op de afdeling Neonatologie. In deze blog vertelt ze jullie over haar ervaringen.
Als eerstejaars geneeskunde student vraag ik mij best vaak af: Wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? In het EMC studeren we letterlijk in het ziekenhuis. Ik vind het heel indrukwekkend, alle dokters die we voorbij zien komen. Maar het is ook best vaak heel intimiderend, want over een paar jaar moet ik dat zijn. Nu heb ik nog niet het gevoel dat ik dat ooit ga kunnen. Het voelt allemaal als een ‘ver van mijn bed show’. Maar het is natuurlijk wel hartstikke belangrijk dat je al wel in contact komt met de kliniek en met patiënten. Ik heb een stage geregeld op de afdeling Neonatologie (lees hier over het leven van een neonatologie verpleegkundige) van het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. Dit omdat ik nu erg geïnteresseerd ben in dit specialisme en het daarom van dichtbij mee wil maken.
Maar het is ook best vaak heel intimiderend, want over een paar jaar moet ik dat zijn.
Als ik de eerste dag op de afdeling kom, voel ik mij als een klein kindje in de supermarkt. Alles om mij heen is zo indrukwekkend en iedereen heeft overal heel veel verstand van. Naast dat ik hartstikke zenuwachtig ben, ben ik ook heel enthousiast. Ik krijg een ‘echte’ witte jas aan en voel mij zo ook een klein beetje dokter. Na de overdracht gaan we de afdeling op. Er liggen zoveel baby’s, en allemaal even schattig. Maar ze liggen hier niet voor niets, wat toch een naar gevoel geeft. Gelukkig hebben de meeste baby’s hier geen levensbedreigende ziektes of aandoeningen. De meeste baby’s liggen een paar dagen of weken op de afdeling om iets groter te worden en aan te sterken. Dit had ik van tevoren niet verwacht.
Ik krijg een ‘echte’ witte jas aan en voel mij zo ook een klein beetje dokter.
Toch liggen ook deze hele zieke kinderen op de afdeling. Kinderen die genetische afwijkingen hebben en die hieraan zullen overlijden. Dit kan binnen een paar weken gebeuren of een paar jaar. Het gevoel om naar een baby te kijken waarvan je weet dat die nooit een ‘normaal’ leven zal hebben, is een gevoel dat ik niet goed kan omschrijven. Het voelt zo oneerlijk.
Dit was voor mij echt een eye opener. Natuurlijk word je dokter om mensen beter te maken, maar sommige mensen, en ook baby’s, kún je nu eenmaal niet beter maken. Je zult patiënten hebben, die hun ziekte niet zullen overleven. Dat lijkt mij heel lastig later als dokter. Ik merk nu al dat zo’n praktijkervaring helpt om een betere dokter te worden. Ik neem mijn ervaringen mee terug naar de collegezaal en wordt stapje voor stapje een ‘echte dokter’.
Wil je praten met Ilse over haar ervaringen? Of heb je andere vragen? Neem contact met haar op via de Compendium Community! Of kijk eens op onze doelgroepenpagina voor mee info.
