Een persoonlijke verhaal van Hélène Kovács (@hjfkovacs op Instagram en Hélène Kovács op Facebook).
In 2014 ben ik verpleegkunde gaan studeren, omdat ik dat graag wilde. Toen slechts te verklaren aan de woorden “Ik wil graag voor mensen zorgen.” Een keuze waar ik 100% achter stond. Het ging mij niet om hoeveel geld ik hiermee zou verdienen, maar om het verschil dat ik kon maken in iemand zijn leven. Ik koos het zeker niet voor de vele vakanties die je als verpleegkundige mag hebben, want ja die zijn er zelden. Ik koos juist het beroep waarbij ik geen uitweg nodig had zoals een vakantie.
Ik wilde verpleegkundige worden, omdat ik er wilde zijn voor de mensen die bang of gewond zijn, voor de mensen die op het verkeerde moment op de foute plek zijn en voor mensen die 100% zeker weten dat ze iemand gaan verliezen. Ik sta dan tussen de persoon en al die chaos in. Ooit zal iemand zijn leven in mijn handen liggen. Die motivatie zorgde dat ik daar dan ook naar probeerde te studeren. En dan nu, nu ik mijn diploma heb, ook verder ga studeren en het in mijn werk toepas. Als het niet lukt met argumenten, doe ik het met enthousiasme.
Mijn eerste jaar dacht ik veel aan te kunnen en vroeg ik mij af waarom ik nog niet “zoveel” mocht doen. Terugkijkend heeft een verpleegkundige vaak al een grotere verantwoordelijkheid dan hij/zij inziet. Met de juiste begeleiding en in de juiste werkomgeving is een goede basis leggen het belangrijkste van alles. Laat je als student nooit een grotere verantwoordelijkheid aanpraten. Vaak hoorde ik de vraag of ik wel verpleegkundige wilde worden, omdat ik wellicht wat moeizamer meekwam, anders over dingen dacht of gewoon mijn weg niet kon vinden met de begeleiding die ik had. Dit ging niet aan mij voorbij, maar ik wist maar al te graag wat ik wilde.
In mijn derde jaar behaalde ik een finaleplek om “Skills Hero” op het gebied van verpleegkunde te worden. Een wedstrijd waarin ik mijn eigen vertrouwen stukje bij beetje weer terugwon. Tijdens dit alles ben ik erachter gekomen dat het engste van de gehele opleiding tot verpleegkunde toch wel is om jezelf te leren kennen. Hoeveel pijn dit soms ook deed, hoe raar dit vaak was en wat er ook gebeurde of tegen mij werd gezegd, ik bleef doorzetten! Want hoe meer pijn het deed dat mensen kritiek op mij hadden, hoe meer ik wist dat ik dit door moest blijven zetten. Want die “pijn” van alle dingen die gebeurden, zorgde voor angst. Dit maakte mij soms bang, omdat ik het gewoon niet begreep. Waarom zou ik geen goede verpleegkundige kunnen worden? En ja als je bang bent, heb je blijkbaar nog iets te verliezen.
Hadden mensen toch gelijk? Had ik mijn poot niet zo stijf moeten houden en gewoon moeten luisteren? Kwam het gehele ziekenhuis te dichtbij? Of het de persoonlijke dingen waren of de woorden van al die mensen die niet in mij geloofde, weet ik niet. Mijn studieloopbaanbegeleider zat met zijn handen in zijn haar. De woorden “wat je ook doet, ik ben toch wel trots op je.” had ik blijkbaar meer dan nodig en tot op heden ben ik zo blij dat ik goed begeleid ben om toch af te studeren.
Er zijn mensen die boven mij staan, maar zo zijn er ook mensen onder mij. Ik werk nauw met hen samen. Ook al besef je dat niet dagelijks, zonder hen zou ik nooit zo goed mijn werk kunnen doen. Vele collega’s hebben mij door situaties geholpen, waardoor ik nu ook de verpleegkundige ben die ik wil zijn. Het is niet erg dat je als verpleegkundige soms twijfelt. Praat erover. Het is een beroep wat je moet kunnen, moet leren en je komt in vrij heftige situaties op vaak een jonge leeftijd.
Lieve zorgverleners/zorgstudenten in deze tijd. Wees trots op wat je doet, elke dag weer. Niet alleen omdat het wellicht van je wordt verwacht, maar omdat je het uit liefde doet. Luister altijd naar je eigen gevoel. Welke afdeling je ook staat, je zal overal jouw energie met je meenemen. Ondanks dat online lessen niet meer zo leuk zijn, zet door! We need you! Ik vertrouw dat jij je patiënten altijd op zal vangen en in ieder geval er alles aan zou doen dat zij maar zacht zouden vallen tijdens downs in het ziekteproces. Samen met je team maak je ze sterk op de momenten dat zij juist zwakte voelen. Dankjewel collega’s! Stay safe.
