“Wie willen er allemaal specialist in het ziekenhuis worden?” Het merendeel van de verse, eerstejaars geneeskunde studenten steekt enthousiast zijn of haar hand omhoog. De docent van het allereerste geneeskunde college ooit kijkt wat bedenkelijk de zaal in en voorspelt dat er slechts voor een klein deel een opleidingsplek weggelegd is en dat velen een carrière binnen de sociale geneeskunde of huisartsgeneeskunde tegemoet gaan. Deze opmerking wordt wat lacherig opgepakt en niet al te serieus genomen; “ja joh, dat zal wel, ik word in ieder geval specialist!”, gaat er om in de meeste hoofden van deze jonge studenten. Nu ruim zeven jaar later, de eerste dag van mijn baan als arts in het ziekenhuis, krijg ik een vergelijkbare vraag, maar met een iets andere toon; “Waar zijn jullie collega’s? Waarom wil niemand meer in het ziekenhuis werken?”
Het kleine groepje met jonge artsen die voor verschillende specialismen in het ziekenhuis als ANIOS (arts niet in opleiding tot specialist) aan de slag gaan, kijkt elkaar aan en weet het antwoord ook niet. Wij hebben dus wel gekozen voor een carrière binnen het ziekenhuis, maar onze studiegenoten van dat eerste college die per se specialist wilden worden, hebben blijkbaar hun keuze aangepast. Het is ons wel al duidelijk dat het tekort bestaat, en we weten ook wat dit voor ons betekent; nog harder werken, weinig tijd voor inwerken, in het diepe gegooid worden, en de tekorten opvangen. Tegelijkertijd weet ik ook hoe erg ik nodig ben en dat ik echt iets kan betekenen voor patiënten, het ziekenhuis en mijn collega’s. Dit in combinatie met het feit dat ik enorm veel zal leren, geeft mij ondanks de hoge werkdruk, een bepaald gevoel van voldoening.
Thuis denk ik verder na over de vraag die mij werd gesteld; “waar zijn mijn collega’s? Welk pad bewandelen mijn studiegenoten nu en waarom?” Een deel zal een uitstapje hebben gemaakt naar het onderzoek, maar hopelijk nog wel terugkeren naar de kliniek. Verder ken ik ook een aantal studenten die zijn afgehaakt nog tijdens de bachelor of die er tijdens de coschappen achter kwamen dat het vak niet voor hen is weggelegd. Een groot deel zal, zoals de docent van dat eerste college al noemde, niet eindigen in het ziekenhuis en dit gedurende hun coschappen hebben bedacht. Echter voorheen was het wel gebruikelijk om toch ervaring op te doen als ANIOS in het ziekenhuis. Of je nu huisarts, jeugdarts of bedrijfsarts werd, ervaring uit het ziekenhuis neem je mee voor de rest van je leven.
Of je nu huisarts, jeugdarts of bedrijfsarts werd, ervaring uit het ziekenhuis neem je mee voor de rest van je leven.
Tegelijkertijd besef ik ook dat sinds een aantal jaren de ogen weer meer gericht zijn op de zorg. Daarbij worden de negatieve kanten van werken in een ziekenhuis steeds meer belicht. Er worden meer onderzoeken gedaan naar onder andere werk-privé balans van artsen, hun mentale gezondheid, de werktijden en het salaris wat hier dan tegenover staat. Natuurlijk fijn dat er steeds meer aandacht voor is, maar dan moet er ook wat mee gedaan worden. Op dit moment overheersen de negatieve verhalen en ontbreken positieve verhalen vanuit het ziekenhuis. Werkt deze negatieve aandacht nu niet averechts en kiezen artsen die toch al geen specialist willen worden er nu bewust voor om geen ervaring meer op te doen in het ziekenhuis? Of besluiten degene die nog twijfelen over wat voor arts ze willen worden nu op basis van die negatieve verhalen om niet meer de ziekenhuis wereld te betreden?
Uiteraard ben ik een voorstander van het aankaarten van problemen omtrent het werkklimaat binnen de zorg. Ik vind het belangrijk dat er openheid is over de dingen die in een ziekenhuis als lastig worden ervaren door artsen en dat de verbeterpunten verzameld worden. Wel zou ik een oproep willen doen om ook meer positieve verhalen te delen en dan bedoel ik geen promotie praatjes en goed praterij, maar oprechte verhalen van artsen of andere zorgverleners binnen het ziekenhuis, die delen wat maakt dat zij wel plezier halen uit hun werk.
Wel zou ik een oproep willen doen om ook meer positieve verhalen te delen en dan bedoel ik geen promotie praatjes en goed praterij, maar oprechte verhalen van artsen of andere zorgverleners binnen het ziekenhuis, die delen wat maakt dat zij wel plezier halen uit hun werk.
Als jonge arts, die pas kort begonnen is met werken in een ziekenhuis, kan ik natuurlijk nog weinig zeggen over hoe ik omga met de werkdruk. Soms vraag ik me ook af waar ik precies aan ben begonnen. Het is nog lastig in te schatten hoe mijn leven er uit zal gaan zien. Ik zal mogelijk weer moeten zoeken naar een balans tussen mijn nieuwe baan en mijn leven daarnaast. Toch kan ik wel al delen dat ik mijn eerste dagen moe, maar enthousiast thuis kwam. Dit kwam onder andere door de kleine momenten met die ene patiënt die ik weer even heb zien lachen na het langslopen in de ochtend, of die familie die ik iets meer duidelijkheid heb kunnen geven, maar ook door het fijne team waarin ik werk. Het werken in een ziekenhuis doe je namelijk niet alleen. Samen met mijn directe collega’s uit de vakgroep, maar ook met de andere zorgverleners met allemaal hun eigen expertise heb je één doel, de patiënt. Dit is voor mij nu al een bijzondere en leerzame ervaring.
Waar die studiegenoten gebleven zijn die op dag één van hun geneeskunde carrière nog zo overtuigd waren specialist te worden, weet ik dus niet. Maar laten we ons focussen op degene die nog studeren of twijfelen om in het ziekenhuis te werken. Mijn boodschap is, laat je niet afschrikken door het negatieve beeld, maar laat je enthousiasmeren door de mooie momenten en de bijzondere ervaringen die je opdoet in het ziekenhuis. Blijf rondvragen tijdens de coschappen of in de zoektocht naar een baan en laat je inspireren in de zoektocht naar je eigen drijfveren. Het leven als arts in een ziekenhuis is echt meer dan alleen een hoge werkdruk.
Over Estelle: Ik ben Estelle en sinds kort mag ik mij voorstellen als dokter van Eijk. Sinds maart 2020 ben ik actief binnen Compendium Geneeskunde. Zo deel ik verhalen over mijn (geneeskunde)ervaringen in de blogs, maar ben ik ook enthousiast bezig met vele samenwerkingen van compendium en sociale media. Door het geweldige team ben ik hier zeker nog lang niet klaar mee.
Wil je meepraten over dit en andere onderwerpen? Meld je aan op de Compendium Community!
